Je verwacht waarschijnlijk niet dat je man, met wie je al 25 jaar getrouwd bent, je bedriegt. Niet op de grootse, dramatische manier die films laten zien – geen geheime minnaressen of buitenlandse bankrekeningen – maar op de stille, onnadenkende manier die vertrouwen ondermijnt als roest op metaal. Voor mij begon het allemaal met de koelkast.
Een verdrietige vrouw | Bron: Midjourney
Koken is altijd mijn liefdestaal geweest. Onze kinderen, Ellie en Jonah, groeiden op met bijna elke avond zelfgekookte maaltijden. Zelfs toen ik ‘s avonds laat in het ziekenhuis werkte, genoot ik ervan om de koelkast te vullen met gerechten waar ze dol op waren: ovenschotels, pasta’s, soepen en stoofschotels.
« Mam, hoe doe je dat toch? » vroeg Ellie, terwijl ze aan het aanrecht ging zitten. « Werkt u al die uren en kookt u dan nog steeds zo? »
« Schatje, schatje, » zei ik, terwijl ik haar favoriete rundvleesstoofpot klaarmaakte. « Het draait allemaal om liefde. »
Een vrouw kookt in de keuken | Bron: Pexels
Toen de kinderen het huis uit waren, dacht ik dat mijn werk in de keuken minder zou worden, maar dat gebeurde niet. Ik heb altijd met evenveel enthousiasme gekookt en uren besteed aan de maaltijden voor mijn man Randy en mij.
Maar later veranderde er iets.
Elke keer dat ik thuiskwam, zag de koelkast eruit als een plaats delict. Lege planken. Vuile bakjes op het aanrecht. Maaltijden die een week mee hadden moeten gaan, waren binnen een paar dagen op.
Een bijna lege koelkast | Bron: Pexels
“Randy,” vroeg ik op een avond met een vermoeide stem, “waar is het eten?”
Hij haalde zijn schouders op zonder op te kijken van zijn telefoon. « Ik had echt honger. »
« Honger? » Ik wees naar de gootsteen, die overvol stond met vuile vaat. « Heb je genoeg honger om een lasagne, twee soepen en een hele ovenschotel op één dag te eten? »
Hij lachte. « Wat kan ik zeggen? Ik ben een tiener. »
« Dit is niet grappig, Randy, » hield ik vol, met trillende handen terwijl ik de toonbank vastgreep. « Heb je enig idee hoe lang het duurt om deze maaltijden te bereiden? »
« Kom op, Doris, » zei hij en keek eindelijk op met die grijns die ik begon te haten. « Je houdt van koken. Het is JOUW ding. »
Zijn nonchalance stak, maar ik liet het gaan. Ik was te moe om te protesteren na een dienst van twaalf uur.
