Een bezorgde vrouw | Bron: Midjourney
Het werd onze routine. Ik kookte, het eten verdween. Zijn excuses: « Ik heb de lunch overgeslagen », « Ik heb onder stress gegeten », « Het is zo lekker! »
Ze waren niet overtuigend, maar ik heb niet aangedrongen.
« Weet je, » zei mijn collega Sarah op een dag tijdens mijn lunchpauze tegen me, « dit ziet er niet normaal uit, Doris. Heb je er wel eens aan gedacht om een camera te installeren? »
Ik lachte. « In mijn eigen keuken? Dat is belachelijk. »
« Is dat waar? » vroeg ze. « Omdat er iets mis is. »
Ik lachte en negeerde zijn vermoedens. Ik dacht dat Randy de waarheid sprak. Tot ik op een avond vroeg thuiskwam.
Een vrouw rijdt in een auto | Bron: Unsplash
Die avond zorgden hoofdpijn en misselijkheid ervoor dat ik nog voor het einde van mijn dienst naar huis moest. Ik parkeerde de auto op onze oprit, dankbaar voor de rust. Maar toen ik binnenkwam, maakte mijn opluchting plaats voor verwarring.
Er klonk muziek uit de keuken, zo luid dat de ramen trilden.
« Randy? » riep ik, terwijl ik mijn tas op de bank liet staan.
Er is geen antwoord.
Een vrouw loopt door een kamer | Bron: Pexels
Het keukenlicht brandde fel en wierp lange schaduwen over de muren. En daar, met haar rug naar me toe, stond Randy’s zus May. Methodisch propte ze bak na bak vol eten uit de koelkast in een lelijke roze tas.
Ik verstijfde en staarde haar ongelovig aan. Ze merkte me pas op toen ik mijn telefoon pakte en alles begon te filmen.
« O! » hijgde ze toen de bliksem flitste, en ze draaide zich zo snel om dat ze bijna een bak soep omstootte. « Doris! Je bent eerder thuisgekomen dan verwacht! »
Mijn stem klonk kil. « Wat ben je aan het doen? »
Angstige vrouw wijst naar iemand | Bron: Midjourney
« Eh… » Haar gezicht werd rood. « Ik neem gewoon wat restjes. Randy zei dat ze lekker waren! Ik heb Tommy thuis, en je weet hoe moeilijk het is om te koken met een vijfjarige… »
« Stop, » snauwde ik, terwijl ik als een scalpel door zijn excuses heen sneed. « Leg alles terug waar het hoort. NU. »
Haar glimlach verdween. « Doris, het is niet zo erg. Ik ben familie. »
« Familie? » riep ik. « Familie steelt niet. Familie laat je inspanningen niet zinloos lijken. »
« Ik heb niks gestolen! » protesteerde May. « Randy gaf me een sleutel! Hij zei toch dat je altijd overdrijft. »
« Te veel? » De woorden voelden als zuur in mijn keel terwijl ik naar de tas met al het gestolen eten staarde. « Dus je doet dit regelmatig? Kom je hier ook als ik op mijn werk ben? »
Een roze tas gevuld met eten | Bron: Midjourney
« Dat is het niet, » stamelde ze. « Randy zei dat je het niet erg vond… »
Ze deed haar mond open om te protesteren, maar ik was nog niet klaar. « Weet je wel hoeveel uren ik elke dag sta? Weet je wel hoeveel ik heb opgeofferd om dit huis draaiende te houden, om vervolgens thuis te komen en te ontdekken dat mijn harde werk in jouw zak is gegooid? »
Mays ogen glansden van de tranen, maar dat kon me niet schelen. Ze probeerde de bakjes terug in de koelkast te zetten, pakte haar tas en rende weg.
Toen Randy de trap afkwam en in zijn ogen wreef als iemand die net uit een vredig dutje ontwaakt, stond ik nog steeds in de keuken.
« Wat is er? » vroeg hij, terwijl hij van zijn voorhoofd naar de koelkast keek, die inmiddels half leeg was.
Zonder een woord te zeggen zwaaide ik met mijn telefoon en speelde de video opnieuw af.
