Paiges zus ontvoert haar verloofde, en verraad is niet genoeg; ze wil haar kleine overwinning vieren. Een jaar later komt er een uitnodiging. Erica gaat trouwen met de man met wie ze getrouwd is, en ze wil dat Paige meegaat. Maar Erica weet niet dat Paige een plan heeft. En voor de avond voorbij is, zal de droomdag van de bruid verpest zijn.
Ik had eigenlijk niet bij deze bruiloft mogen zijn.
Dat bleek wel uit de steelse blikken en het gefluister dat ik hoorde terwijl ik door de grote hal liep.
Ik moet toegeven dat de bruiloftsdecoratie spectaculair was. Erica nam de tijd om een sfeer te creëren in tinten goud en ivoor. De gasten arriveerden in dure jurken en smoking. Alles was prachtig.
Maar geen enkele elegantie kon de onderliggende rotting verbergen.
Dit was niet zomaar een bruiloft. Dit was haar bruiloft.
Erica.
Mijn kleine zusje. Het gouden kind van mijn ouders. Degene die alles op een presenteerblaadje kreeg terwijl ik hard werkte voor elk succes.
En nu?
Ze nam het enige weg wat van mij had moeten zijn.
Foto is alleen ter illustratie.
Conditie.
Stan was mijn verloofde. Hij was mijn toekomst. Hij was de man van wie ik hield en die ik vertrouwde, totdat ik op een avond vroeg thuiskwam van mijn werk en ze verstrengeld in ons bed aantrof.
Ik herinner me nog hoe hij verstijfde, zijn gezicht vertrokken van schaamte. En hoe zat het met mijn zus? Ze glimlachte alleen maar tevreden, haar stem vol vreugde.
« Ik heb gewonnen, Paige, » zei ze eenvoudig. « Schaakmat. »
Een maand later werd de bruiloft waar ik al meer dan een jaar mee bezig was, geannuleerd en alle leveranciers probeerden mijn aanbetaling te behouden. En hoe zat het met Erica en Stan? Die hoefden niet langer stiekem te doen. Ze waren nu officieel een stel.
Daarna verliet ik de stad voor een paar weken, verbleef in verschillende motels en werkte op afstand. Ik probeerde alles achter te laten, en uiteindelijk lukte dat. Toen ik er klaar voor was, kwam ik thuis en kocht ik een kitten.
Toen kwam de uitnodiging.
En nu, een jaar later, stond ik midden in hun feest, alleen uitgenodigd om getuige te zijn van hun vermeende overwinning.
Ik wed dat mijn ouders haar ertoe hebben gedwongen. Als Erica haar zin had gekregen, had ze me niet uitgenodigd. Misschien had ze alleen maar opgeschept. Ze was verschrikkelijk wreed.
Maar Erica had geen idee, en niemand wist, dat ik vanavond niet hier was om mijn verlies te rouwen.
Ik was hier om ervoor te zorgen dat Erica nooit zou vergeten wat ze me had aangedaan. En ze zal nooit de verrassing vergeten die ik voor haar bruiloft had voorbereid.
De ceremonie verliep als een waas. Ik stond achterin en luisterde nauwelijks naar de ambtenaar van de burgerlijke stand die maar doorratelt over liefde en toewijding. Eerlijk gezegd waren het loze woorden.
Stan, gekleed in een keurig zwart smoking, keek Erica aan met een genegenheid die ik vals vond. Zij glimlachte op haar beurt naar hem alsof ze de allergrootste schat had gewonnen.
Ik moest bijna lachen.
De foto dient slechts ter illustratie.
« Geniet ervan zolang het kan, lieverd, » dacht ik, terwijl ik aan mijn champagne nipte.
Toen de receptie begon, vulde de zaal zich met gelach en klinkende glazen. Op een groot scherm achter de dansvloer werd een diavoorstelling van hun verlovingsfoto’s afgespeeld, waarop Stan Erica optilde, hun voorhoofden raakten elkaar aan en ze glimlachten naar elkaar.
Als je het verhaal over hun ontmoeting niet kent, zou je er eerlijk gezegd van uitgaan dat ze oprecht gelukkig zijn.
En misschien was dat het wel. Misschien was dit het resultaat dat ik verwachtte.
Maar ik zou niet zomaar opgeven. Ik zou niet loslaten.
Waarom zou Erica een happy end moeten krijgen, zeker na alle pijn en het verraad dat ik heb meegemaakt?
Nee. Dat kan echt niet.
