Gael nam de telefoon op. « Mam, hou op met dat gedoe. Zoek een manier om weer thuis te komen. We kunnen niet ons hele leven met je opgezadeld zijn. Je bent een volwassen vrouw, gedraag je er ook naar. » Leticia lachte op de achtergrond. « Laat haar maar zelf proberen terug te komen, » hoorde ik haar zeggen. « Eens kijken of ze het zo leert. Dit is een grapje. Ze komen me straks zoeken. » Componenten plaatsen.
Ik vroeg het met trillende stem. Rafael zuchtte alsof ik de meest irritante persoon op aarde was. Nee, mam, het is geen grap. Je bent alleen. Herpak jezelf zo goed als je kunt. We willen je niet meer zien. Ze hebben opgehangen. Mijn eigen kinderen hebben opgehangen nadat ze me in een onbekende toestand hadden achtergelaten. Ik stond daar midden op de parkeerplaats met mensen die langs me liepen, en voelde me de eenzaamste vrouw van het hele universum.
Maar wat ze niet wisten, was dat ik een geheim bewaarde, een geheim dat ik al tientallen jaren verborgen had gehouden. Toen mijn man ons verliet, bleef ik niet helemaal zonder achter. Mijn grootmoeder van moederskant had me een aanzienlijke erfenis nagelaten, die ze al die jaren geheim had gehouden. Ik heb er nooit aan gezeten, omdat ik mijn kinderen de waarde van werk en inspanning wilde bijbrengen.
Ik had eigendommen, investeringen en bankrekeningen waarvan mijn kinderen nooit hadden durven dromen dat ze bestonden. Jarenlang leefde ik bescheiden, werkte hard en deed alsof we amper genoeg hadden om te overleven. Allemaal om ze waarden bij te brengen, allemaal om goede mannen van ze te maken. Wat had ik het mis. Ik had ook sterke connecties. Mijn grootmoeder was in haar tijd een zeer invloedrijke vrouw geweest.
Ik kende politici, zakenlieden, belangrijke mensen, contacten die ik door de jaren heen had onderhouden zonder dat mijn kinderen het wisten, omdat ik altijd een discrete, bescheiden vrouw was geweest die niet graag opschepte. Die avond, alleen in het winkelcentrum, nam ik de belangrijkste beslissing van mijn leven. Ik ging niet naar huis.
Ik zou niet langer de onderdanige en vernederde moeder blijven die ik al die jaren was geweest. Ik stond op het punt een nieuw leven te beginnen, een leven waarin mijn waardigheid meer waard was dan de onvoorwaardelijke liefde die ik aan twee ondankbare kinderen had gegeven. Ik nam een taxi naar het meest elegante hotel van de stad.
Ik betaalde met mijn creditcard, dezelfde kaart waarvan mijn kinderen dachten dat ik die niet had. De receptioniste keek me vreemd aan. Een 67-jarige vrouw met een kleine koffer vroeg naar de presidentiële suite. « Weet u het zeker, mevrouw? » vroeg Drenia me, vol zelfvertrouwen. Ik antwoordde met een waardigheid waarvan ik niet wist dat ik die bezat.
Die nacht, in die luxueuze suite, huilde ik voor het laatst om Rafael en Gael. Ik huilde om de verloren jaren, om de verspilde liefde, om de onschuld die ik voor altijd verloren had. De volgende dag begon ik aan mijn nieuwe leven. Ik belde Armando, een oude vriend van mijn grootmoeder die makelaar was. « Clotilde, wat fijn om na zoveel jaar weer van je te horen, » zei hij.
Ik moet hier een huis kopen, iets elegants, comfortabels. Ik ga hier permanent wonen. Verhuis je? En je kinderen? Armando kende de geschiedenis. Mijn kinderen bestaan niet meer voor mij, vertelde ik hem met een stelligheid die me verbaasde. Nu ben ik alleen, en ga ik voor het eerst in mijn leven voor mezelf wonen. Binnen een week had ik een nieuw huis, een prachtig huis met een tuin met uitzicht op het meer, een huis waarvan mijn kinderen nooit hadden durven dromen dat ik het zou kunnen hebben.
Ik huurde binnenhuisarchitecten, tuinmannen en een dienstmeisje in. Voor het eerst in 67 jaar zou ik leven als een koningin, maar het was niet alleen een kwestie van geld; het was een kwestie van waardigheid. Het was een kwestie van mezelf bewijzen dat ik veel meer waard was dan mijn kinderen dachten. Ik begon sociale evenementen, clubs en bijeenkomsten van de high society te bezoeken. Mijn grootmoeder had me manieren, elegantie en verfijnde conversatie geleerd.
Alles was er, sluimerend, wachtend op het moment. Op een van die bijeenkomsten ontmoette ik Benjamin, een elegante, ontwikkelde man, een weduwnaar net als ik. Nou ja, ik was geen weduwe, maar ik voelde me er wel een. Benjamin had een briljante politieke carrière. Hij werd gerespecteerd, bewonderd, machtig, en om de een of andere reden merkte hij me op. Clotilde, ik vind je gesprek geweldig.
Op een avond zei hij tegen me: « Je bent een intelligente, beschaafde, interessante vrouw. Zulke vrouwen kom je niet vaak tegen. Ik kon me niet voorstellen dat een man als hij geïnteresseerd zou zijn in een vrouw als ik, maar daar was hij dan, hij behandelde me als een dame, met respect, met bewondering. De maanden verstreken en mijn relatie met Benjamin verdiepte zich.
Hij wist niets over mijn verleden, mijn kinderen of de vernedering die ik had doorstaan. Voor hem was ik gewoon Clotilde, een elegante en mysterieuze vrouw die naar de stad was gekomen om een nieuwe start te maken. En zo voelde ik me. Benjamín was kandidaat voor gouverneur. Zijn campagne was in volle gang en ik werd zijn vaste metgezel. Ik verscheen op evenementen en galadiners.
Op politieke bijeenkomsten begonnen mensen me te herkennen als de vrouw die het hart van de toekomstige gouverneur had veroverd. « Clotilde, je bent perfect voor mij, » zei Benjamín terwijl we dineerden in het meest exclusieve restaurant van de stad. « Je bent elegant, intelligent en je weet je in elke omgeving te redden. Met jou aan mijn zijde voel ik me onoverwinnelijk. »
