Ik dacht er geen moment over na. Ik pakte mijn oude sjaal. Ik legde hem over mijn hoofd om mijn gezicht een beetje te bedekken en verliet stilletjes het huis, op veilige afstand van Araceli. De zon scheen fel en het zweet doorweekte mijn rug, maar dat kon me niet schelen. Ik wilde gewoon weten waar ze echt heen ging, wat ze deed.
Araceli liep snel de geplaveide straat af die naar de markt leidt, maar plotseling, in plaats van rechtsaf te slaan zoals ze altijd deed, sloeg ze linksaf een steegje in achter een arbeiderswijk. De huizen waren oud, dicht op elkaar gepakt, met afbladderende verf en roestige golfplaten daken.
Ik vertraagde, mijn hart bonkte in mijn keel en probeerde me te verstoppen achter een paar fietsen die op de stoep geparkeerd stonden
Araceli draaide zich niet om; ze liep door. Ze liep een nog smallere steeg in, waar het zonlicht nauwelijks doordrong. Ik verborg me achter een garage waar een man diep in gedachten verzonken moeren aandraaide. Ik zag Araceli voor een oude houten deur stoppen, zachtjes kloppen, naar binnen lopen en verdwijnen.
Ik stond daar, zwaar ademend en met een duizelig hoofd. Wat deed mijn schoondochter daar? Dit was niet de markt, noch het huis van een van de vrienden die ze had genoemd. Ik wilde ernaartoe lopen, op de deur kloppen, het haar rechtstreeks vragen, maar mijn voeten voelden aan de grond genageld. Ik was…
Bang voor de waarheid. Bang dat wat ik zou ontdekken alles zou verbrijzelen.
Uiteindelijk draaide ik me om en liep terug naar huis, vol vragen. Elke stap zwaarder dan de vorige. Zodra ik de voordeur openduwde, verstijfde ik. Araceli stond in de keuken groenten te snijden, gekleed in een witte blouse die totaal anders was dan de bloemenjurk die ze had gedragen.
achtergelaten.
Ze fronste en keek me aan met koude, scherpe ogen. Waar is mama gebleven als ze net terug is? Ik frons, mijn mond droog, niet in staat een woord te zeggen. Nog maar een paar minuten eerder had ik haar die steeg in zien gaan in een gele jurk. Hoe kon ze zo snel terugkomen? En deze blouse? Stotterde ik? Ik ging.
Ik ging wandelen. Niets meer. Araceli knikte zonder iets te zeggen, maar haar blik bezorgde me rillingen. Ik ging naar de vierde verdieping en deed alsof ik iets ging halen, maar in werkelijkheid was het om aan die starende blik te ontsnappen, om mijn hart, dat wild in mijn borst klopte, tot rust te brengen. Die avond zat ik te breien toen Mateo
