Ik wist niet wat ik deed, maar ik wist dat ik niet kon blijven doen alsof er niets gebeurde. Ik bleef schrijven. Gisteren zong ze Mateo in slaap, teder, vandaag koud. Ze zong niet voor hem. Elk woord was een zware slag, alsof ik mijn vermoedens in werkelijkheid vastlegde. Mijn oude notitieboekje stond nu vol met aantekeningen over Araceli.
Elke letter was een stukje van mijn twijfel, alsof ik een beeld schilderde waar ik niet naar durfde te kijken. Ik zat in de keuken en staarde met een zwaar hart naar het notitieboekje. Ik kon al deze gedachten niet binnenhouden. Ze waren als golven die op en neer gingen en me alleen lieten in mijn verwarring.
Ik had iemand nodig om mee te praten. Iemand die me begreep, die me niet zou veroordelen, die geen overhaaste conclusies zou trekken.
Ik dacht meteen aan Carmela, mijn beste vriendin, degene die al bij me is sinds we klein waren, toen we onder een boom zaten te breien en onze verhalen deelden. Ik pakte de telefoon op, mijn stem trilde. « Carmela, ben je vanmiddag vrij? Laten we naar het kleine café op de hoek gaan. Ik moet praten. » Carmela accepteerde haar stem meteen, even warm als altijd.
Estela wist dat er iets mis met je was. Wacht op me. Ik ben onderweg. Ik voelde een kleine opluchting, maar de zorgen drukten nog steeds zwaar op me. Ik deed mijn oude sjaal om en verliet het huis naar het kleine café op de hoek waar Carmela en ik zoveel lief en leed hadden gedeeld.
De plek was hetzelfde, met zijn donkere houten tafels en die heerlijke geur van vers gebrande koffie. Ik koos een tafeltje in een hoekje waar het licht gedempt was, zodat niemand ons gesprek kon horen. Ik zat daar, knuffelend met de warme kop koffie, maar met mijn ziel bevroren. Ik vroeg me af hoe ik het zou doen.
Vertel haar al deze vermoedens? Hoe durfde ik toe te geven dat ik aan mijn eigen schoondochter twijfelde? Carmela arriveerde in een lichte trui en met een tas verse groenten.
Ze ging zitten en keek me recht in de ogen, met die scherpe maar liefdevolle blik. Nee, Estela, ik keek alleen maar naar je gezicht. Ik weet dat er iets ernstigs met je aan de hand is. Kom op, vertel het me. Wat maakt je zo onrustig? Ik haalde diep adem en probeerde mijn stem niet te laten overslaan, maar elk woord bleef in mijn keel steken.
Ik vertelde haar alles in een notendop.
Iváns telefoontje vanaf het vliegveld, Araceli’s paspoort, de vrouw die precies op haar leek in het vliegtuig, en alle kleine details die ik had genoteerd, van hoe ze van hand wisselde tijdens het schrijven tot haar stemming die wisselde van dag naar nacht. Ik haalde het notitieboekje uit mijn tas en gaf het haar. Kijk, ik heb hier alles opgeschreven.
Ik weet niet of ik het me verbeeld, maar ik kan me niet langer van de domme houden. Carmela sloeg fronsend de pagina’s om. Ze las langzaam met haar vingers, mijn trillende handschrift volgend. « Heb je alles opgemerkt? » zei Estela ernstig. « Elke keer dat ze weggaat en terugkomt, is het alsof ze iemand anders is. Wat denk je? »
« Is ze dat? » Ik schudde mijn hoofd en klemde mijn koffiekopje vast.
« Ik weet het niet, Carmela. Ik weet alleen dat ik bang ben. » Bang dat Araceli iets verbergt. Bang dat mijn familie uit elkaar valt als ik nog dieper graaf. Maar ik kan niet stoppen. Ik moet de waarheid weten. Voor Esteban. Voor Mateo. Carmela zette haar kopje op tafel en keek me vastberaden aan. Vrouwen laten zich niet voor de gek houden.
Rustig maar, Estela. Wat zegt je instinct je? Ik weet zeker dat er iets vreemds aan de hand is.
Je moet dit tot op de bodem uitzoeken. Ik aarzelde en mijn stem daalde tot een gefluister. Maar wat als ik haar verkeerd inschat? Wat als ik Esteban pijn heb gedaan? Carmela onderbrak me resoluut. Luister naar je instinct. Als je de waarheid niet ontdekt, zul je altijd met twijfel leven, en dan zul je Mateo en Esteban niet kunnen beschermen.
