Een paar dagen later bracht ik Mateo naar school. Hij hield mijn hand vast terwijl we over de gebruikelijke geplaveide straat liepen. Plotseling bleef hij staan, keek me aan en zei met een droevige stem: « Oma. » Gisteren heeft mijn moeder me leren schrijven. En ze was heel geduldig. Haar handschrift is prachtig geworden, maar vandaag wilde ze niet eens naar mijn huiswerk kijken.
Ze zei dat ik het zelf moest doen. Ik boog me voorover om in zijn bleke oogjes te kijken en voelde mijn hart zinken. Je moeder was druk bezig. « Mijn zoon, wees niet verdrietig, » zei ik, maar mijn stem trilde. Mateo knikte, maar zijn blik was nog steeds gevuld met teleurstelling. Ik omhelsde hem en voelde me ongelooflijk hulpeloos. Hij is pas
zeven jaar oud.
Hoe kon ik iets begrijpen wat ik niet eens kon ontcijferen? Die avond zaten we weer aan tafel. Plotseling haalde Araceli een klein notitieboekje uit haar tas en begon met haar linkerhand iets te schrijven. Esteban, die zichzelf eten opschepte, lachte plotseling. « Hé. Sinds wanneer schrijf jij met je linkerhand? »
Je ziet er goed uit, weirdo. Araceli bleef stokstijf staan, met een geforceerde glimlach op haar lippen.
Oh, niet meer. Ik test mijn liefde. Ze stopte het notitieboekje snel terug in haar tas, maar ik zag een flits van paniek in haar ogen. Esteban schudde zijn hoofd en zei niets meer. Maar ik wist dat hij ook iets vreemds had opgemerkt.
Ik zat daar, de lepel stevig vastgeklemd, en probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar vanbinnen groeiden de twijfels als een sluimerend vuurtje. Op een ochtend pakte ik het lege kruidenpotje en stak de gebruikelijke geplaveide straat over om naar het huis van Doña Remedios te gaan. Araceli had het een paar weken eerder geleend, met de mededeling dat het bedoeld was om de mole poblano te maken waar Esteban zo dol op is. Ik klopte op de deur en Doña Remedios deed open met haar gebruikelijke vriendelijke glimlach.
Estela, kom binnen. Ik zal koffie voor je zetten, zei ze, nog steeds met een doek in haar hand. Ik gaf haar de pot, met de bedoeling haar te bedanken en te vertrekken, maar ze trok me mee naar een houten stoel in haar keuken. De sfeer was warm en rook naar gebrande koffie, maar ik kon me niet ontspannen. Doña Remedios keek me met twijfelende ogen aan en verlaagde haar stem. Estela, word niet boos over wat ik je ga vertellen.
Je schoondochter is van karakter veranderd. Op een dag begroet ze me vriendelijk en vrolijk en vraagt zelfs naar mijn kinderen. Maar gisteren kwam ze langs. Ik gebaarde haar, maar ze merkte me niet eens op, alsof ze me niet kende. De woorden van Doña Remedios waren als een nieuwe steen in het troebele meer van mijn hart. Ik forceerde een glimlach en antwoordde.
Ze had waarschijnlijk haast.
