« Mam! Wie spreekt daar? », riep ze in paniek.
Mijn hart bonsde zo hard dat ik het gevoel had dat het uit mijn borstkas zou springen. Ik nam snel de telefoon van een vriendin op, met trillende stem, en rende snel de woonkamer in om Araceli’s blik te ontwijken, die met haar nog kletsnatte haar hoofd uit de trap stak.
Ik deed de deur dicht en fluisterde iets in de telefoon. Ik probeerde mijn zenuwen niet te laten merken.
« Iván, ik hoorde net Araceli. Ze is hier. Ze heeft net gedoucht. Weet je zeker dat je geen fout hebt gemaakt? »
Iván aan de andere kant van de lijn zweeg opnieuw, en zijn stem werd harder.
« Mam, dat is onmogelijk. Ik heb haar vlak voor me in het vliegtuig. Ik kan haar duidelijk zien. »
Ik bleef stil, mijn gedachten waren leeg. Ik hing op, mijn handen trilden zo erg dat ik bijna de hoorn liet vallen.
De woonkamer voelde plotseling benauwd aan, ondanks dat de zon buiten fel scheen. Ik zakte weg in de fauteuil en probeerde diep adem te halen, maar mijn borst voelde strak aan door een onbeantwoorde vraag.
Als Araceli hier was? Wie was de vrouw in Iváns vliegtuig? Wat als de vrouw in het vliegtuig Araceli was?
Wie was die persoon in mijn huis?
Een paar minuten later kwam Araceli naar de keuken.
« Mam, ik ga vandaag vroeg naar de markt. Zal ik wat groente voor je halen of zo? » Haar stem was vriendelijk, vertrouwd, alsof er niets bijzonders aan de hand was.
Ik keek naar haar en probeerde een glimlach te forceren, maar van binnen had ik het gevoel dat ik stenen droeg.
« Ja, neem alsjeblieft wat tomaten, » antwoordde ik met een droge keel.
Araceli pakte haar palmboommand en verliet het huis.
Ik stond daar, keek haar na terwijl ze wegging, mijn ziel tolde. Ik geloofde niet dat Iván tegen me loog. Mijn zoon had geen reden om zo’n verhaal te verzinnen. Hij is altijd een oprechte jongen geweest, heel gevoelig en liefdevol voor zijn familie.
Maar Araceli, de schoondochter met wie ik al zoveel jaren samenwoon, stond ook voor me. Van vlees en bloed. Onmiskenbaar.
Ik vroeg het me af. Had ik iets gemist? Was er een geheim in dit huis dat ik, een oude vrouw, nooit had opgemerkt?
Ik zat stilletjes in de woonkamer, terwijl het middaglicht door de gordijnen naar binnen scheen en zwakke lichtstralen op de tegelvloer wierp.
De oude fauteuil waar ik altijd zit te breien of Mateo voor te lezen. Nu leek hij ook zwaarder. Iváns roep bleef in mijn hoofd echoën. Elk van zijn woorden was als een mokerslag in mijn hart. Ik keek rond in de kamer waar de familiefoto’s van Esteban en Araceli op hun trouwdag hingen.
Mateo, een pasgeborene, en Iváns stralende glimlach toen hij voor het eerst zijn pilotenuniform aantrok. Al die herinneringen leken nu bedekt met een wazige mist, wazig en vol twijfel.
Ik ben Estela Márquez, een 65-jarige weduwe die in een rustige middenklassewijk in Mexico-Stad woont.
Mijn man, Don Rafael, is tien jaar geleden overleden en liet me achter met twee kinderen van wie ik meer hou dan van het leven zelf. Esteban, de oudste, is een hardwerkende architect, altijd verdiept in zijn plannen en projecten. Iván, de jongste, is mijn trots omdat hij zijn droom om piloot te worden heeft waargemaakt. Mijn leven draait om Estebans kleine gezin, mijn schoondochter Araceli en mijn kleinzoon Mateo.
En de vredige dagen in dit huis. Araceli, mijn schoondochter, was in mijn ogen altijd het perfecte model. Ze was mooi, hardwerkend en altijd onberispelijk. Van de manier waarop ze zich kleedde tot de manier waarop ze voor Mateo zorgde.
Ik dacht hoe gelukkig ik was met zo’n schoondochter. Nadat Araceli naar de markt was vertrokken, zat ik daar, onbewust de rand van het tafelkleed vastgrijpend. Iváns telefoontje deed me denken aan kleine details die voorheen normaal leken.
Er waren dagen dat Araceli het huis verliet en zei dat ze naar de markt ging of een vriendin ging bezoeken, maar als ze terugkwam, leek ze een ander mens. De ene dag was ze een en al liefheid, knuffelde ze Mateo en zong hem in slaap. Maar andere dagen was ze chagrijnig en schreeuwde ze tegen me, alleen maar omdat ik vergeten was het zoutvaatje terug te leggen.
Vroeger dacht ik dat het gewoon de stemmingswisselingen van een jonge vrouw waren. Maar nu was ik daar niet meer zo zeker van. Mijn hart klopte in de knoop, alsof iemand al mijn dierbare herinneringen aan het oprakelen was. Ik herinner me dat Araceli een paar maanden geleden een pen pakte om met haar rechterhand de boodschappenlijst te schrijven.
Haar handschrift was heel recht en zorgvuldig, maar de volgende dag zag ik haar met haar linkerhand schrijven, en ze schreef met meer krabbels alsof ze er niet aan gewend was. Ik vroeg haar: « Sinds wanneer schrijf je met je andere hand, mija? » Ze lachte en antwoordde snel: « Oh, niet meer. Ik oefen voor de lol, mam. »
Ik knikte zonder er verder aandacht aan te besteden, maar nu was dat detail een scherp voorwerp in mijn geest geworden.
Ik was in gedachten verzonken toen ik de deur hoorde opengaan.
