Ik had gedacht dat ze Esteban geluk zou brengen, maar nu wist ik dat ze niet alleen mijn familie had bedrogen, maar ook misbruik had gemaakt van haar eigen zus, haar als haar dubbelganger had gebruikt om geheimen te verbergen die ik me niet durfde te voorstellen. Ik stond op, legde mijn hand op Isidora’s schouder en mijn stem, hoewel vastberaden, kon de pijn niet verbergen. Isidora, vanaf vandaag zal ik niemand anders misbruik van je laten maken.
Ik ga je ouders helpen met hun ziekte, maar in ruil daarvoor moet jij met mij samenwerken. Ik moet deze waarheid aan het licht brengen. Voor Esteban, voor Mateo. Isidora knikte, nog steeds huilend. Ik ga haar helpen. Ik wil niet langer in deze leugen leven. Ik keek haar aan en zag oprechtheid in haar ogen, en voor het eerst voelde ik een sprankje hoop te midden van de storm. Ik verliet het huis en liep de steeg in, mijn ziel in beroering.
Ik liep langs de bruisende markt waar mensen aan het winkelen waren en lachten. Maar in mijn gedachten galmden de woorden van Doña Felicitas als klokken na. Twee tweelingen, de een verlaten, de ander een dienstmeid. En nu hadden hun lotsbestemmingen elkaar gekruist in mijn eigen familie. Ik keerde terug naar huis met mijn ziel in puin. Als een veld na een storm.
De waarheid over Araceli en Isidora. Het geheim van de tweeling was een steen die mijn borstkas verbrijzelde. Ik stond voor een kruispunt waar ik niet op voorbereid was. Ik moest mijn schoondochter confronteren, de vrouw die ons allemaal had bedrogen, en de waarheid aan Esteban en Mateo onthullen. Die avond belde ik Iván. Mijn stem was vastberaden, ook al trilde mijn hart. Iván, morgenavond moet je langskomen.
Er zijn een paar dingen die ik duidelijk moet maken. Iván was verrast. Ik hoorde de bezorgdheid in zijn stem. « Mam, is er iets ernstigs gebeurd? » zei ik scherp. « Kom gewoon hier, zoon. Ik heb je nodig. En als je kunt, neem dan Araceli’s elektronische paspoort mee. » Hij stelde geen vragen meer. Hij zei alleen: « Ja, mam, ik zal er zijn. » Ik hing op en ging zitten.
Het voelde alsof de hele wereld op me instortte. Ik wist dat morgenavond er een zou worden die niemand in dit gezin zou vergeten. De volgende dag stond ik vroeg op en maakte een uitgebreid familiediner klaar. Ik legde een wit tafelkleed op tafel en stak wat kaarsen aan. Ik kookte de mole poblano waar Esteban zo dol op is en de gegrilde vis waar Mateo altijd om vraagt.
Ik wilde dat dit diner speciaal zou zijn, niet om het te vieren, maar om een voor- en namoment te markeren. Ik was in de keuken groenten aan het snijden, maar mijn gedachten waren ergens anders. Tussen dat sombere steegje en Isidora’s woorden zei ik tegen mezelf dat ik sterk moest zijn voor Esteban. Voor Mateo. Maar elke snee van het mes voelde als een snee in mijn eigen hart.
Esteban kwam thuis toen het donker begon te worden, moe van zijn werk. Toen hij de gedekte tafel zag, was hij verrast. « Dus wat is er nu weer te vieren? Dat je zoveel eten hebt gemaakt? Mam? » Ik glimlachte en probeerde kalm te lijken. Ik wilde gewoon dat we allemaal zouden eten. Heerlijk. Ga zitten, zoon. » Araceli kwam binnen in haar lichtblauwe jurk, met een zachte glimlach, maar een vleugje nervositeit in haar ogen.
Mateo rende naar mijn benen en omhelsde ze. « Oma, wat ruikt die vis lekker! » Ik streek met een brok in mijn keel over zijn hoofd. Ik wist dat Mateo’s onschuldige glimlach na vanavond misschien nooit meer zo zorgeloos zou zijn. We zaten aan tafel en de sfeer was aanvankelijk levendig. Esteban
praatte over werk. Mateo vertelde enthousiast over de tekening die hij op school had gemaakt.
Araceli knikte en gaf af en toe commentaar, maar ik merkte dat haar hand licht trilde toen ze de lepel vasthield. Ik haalde diep adem en gebaarde naar Iván, die buiten stond te wachten. Hij kwam binnen en vlak achter hem stond Isidora, gekleed in een eenvoudige jurk, haar gezicht identiek aan dat van Araceli, maar met een angstige blik.
