‘Bewijs het maar,’ zei Eleanor tegen haar. ‘Bel de politie. Laat ze de eigendomsakte van dat huis zien. Oh, sorry. Ik heb de akte, en die staat op Khloe’s naam.’
Er brak onmiddellijk hysterie uit. Toen Sharon besefte dat alles wat Eleanor had gezegd waar was, hield ze op met schreeuwen tegen Khloe. Ze draaide zich om en viel haar eigen zoon aan.
‘Michael, waarom heb je het me niet verteld? Waarom heb je me deze leugen laten meemaken?’ Ze sloeg onophoudelijk op Michaels borst. ‘Je zei dat je gewoon een parasiet was die van je vrouw leefde. Wat voor een mens ben je, Michael?’
Michael, wiens trots volledig gekrenkt was, duwde zijn moeder, die op de bank viel.
“Het is allemaal jouw schuld!” schreeuwde Michael, zijn gezicht bedekt met zweet en tranen van spijt. “Het is jouw schuld dat je nooit tevreden was, dat je me constant met anderen vergeleek, dat je me altijd meer liet willen, dat je me hebzuchtig liet lijken. Er was een tijd dat ik van Khloe hield. Ik hield echt van haar.”
Eleanor snoof.
“Jouw liefde was puur materieel, Michael.”
Sharon liet zich op de bank vallen en huilde als een gewonde wolf. Ze had geen spijt van haar fouten. Ze had spijt van de luxe die ze op het punt stond te verliezen.
Ze draaide zich om en greep de tafelpoot vast alsof ze voor de laatste keer haar bezit omarmde.
“Nee, dit huis is van mij. Ik heb deze gordijnen uitgekozen. Ik heb deze bank uitgekozen. Je kunt het me niet afpakken!” schreeuwde ze.
Het tafereel was zowel pathetisch als walgelijk.
Khloe, die al die tijd verlamd was geweest, vond eindelijk haar stem terug. De pijn in haar hart verdween. Wat overbleef was een diepe, zware teleurstelling. Ze keek naar Michael, de man van wie ze ooit had gehouden, de man die haar bij het altaar had beloofd te beschermen. Nu leek hij klein en verachtelijk.
‘Dus al die tijd, al je daden, al die vriendelijke woorden, waren omdat ik de toegangspoort was tot het geld van mijn oma,’ fluisterde Khloe.
Michael kon zijn vrouw niet in de ogen kijken. Hij viel op zijn knieën, niet voor Khloe, maar voor Eleanor.
Oma, vergeef me. Oma, ik had het mis. Neem alsjeblieft niet alles van me af. Maak ons niet kapot. Ik beloof dat ik een goede echtgenoot voor Khloe zal zijn. Ik zal voor mezelf opkomen tegen mijn moeder. Dat beloof ik.
Sharon gilde het uit toen ze dit hoorde.
“Ondankbare zoon! Zou je deze vrouw boven je eigen moeder verkiezen?”
“Hou je mond, mam!” schreeuwde Michael. “Besef je dan niet dat we vanavond op straat belanden?”
De heer Harrison negeerde het smerige familiedrama en trad opnieuw naar voren.
“Mevrouw Miller, meneer Miller, mijn cliënt, mevrouw Khloe Miller, eist dat u haar appartement onmiddellijk verlaat.”
‘Zullen we hier weggaan?’ Sharon stond op. ‘Het is nacht. Waar gaan we slapen?’
‘Dat is niet het probleem van mijn cliënt,’ antwoordde meneer Harrison droogjes. ‘U hebt de rechtmatige eigenaar bedreigd en verdreven. U bent nu een indringer.’
‘Khloe,’ kroop Michael, terwijl hij Khloe’s voeten probeerde vast te pakken. ‘Schatje, alsjeblieft, doe dit niet. Dit is ons huis.’
Khloe deinsde terug, alsof Michaels aanraking gif in haar kon injecteren. Ze keek hem recht in de ogen. Het gezicht dat ze ooit had bewonderd, leek nu vreemd en hypocriet. Ze herinnerde zich alle avonden dat Michael de kookkunsten van zijn moeder verkoos boven die van haar. Ze herinnerde zich alle keren dat Michael haar moeder dure handtassen kocht en haar alleen nieuwe kleren in de uitverkoop liet kopen. En ze herinnerde zich de dreiging met een scheiding en de belediging om een gescheiden vrouw genoemd te worden.
Khloe haalde diep adem, keek naar Eleanor die haar troostte en knikte.
Ze bezat een hotel. Ze bezat een huis. Ze was de baas over haar eigen leven.
‘Meneer Harrison!’ riep Khloe. Haar eigen stem verraste haar, krachtig en vastberaden. ‘Geef ze vijftien minuten om hun belangrijkste persoonlijke bezittingen te verzamelen.’
Michael en Sharon verstijfden. Het bevel kwam van Khloe, niet van Eleanor.
‘Khloe, dit meen je toch niet?’, kreunde Michael.
‘Vijftien minuten,’ herhaalde Khloe. ‘De tweede man in het pak, een privébeveiliger, zal u naar uw kamers begeleiden om ervoor te zorgen dat u uw spullen inpakt en niets meeneemt wat niet van u is.’
Sharon viel flauw, dit keer echt. Haar ogen draaiden weg en ze zakte in elkaar op de grond.
“Mam! Mam!” riep Michael in paniek. “Khloe, alsjeblieft, mijn moeder is flauwgevallen. Bel een ambulance!”
Khloe keek naar het ineengedoken lichaam van haar schoonmoeder en vervolgens naar Michael.
Oma, hebben we een noodnummer (112)?
Eleanor glimlachte zwakjes.
“Meneer Harrison, neem alstublieft de leiding.”
De advocaat greep naar de telefoon.
De ambulance is onderweg. Terwijl ze wachten, is de inrichting van de woning van meneer Miller al begonnen. Ik raad u aan om alvast uw spullen in te pakken, voor uzelf en voor uw moeder.
Michael zat klem tussen zijn flauwvallende moeder en de dreiging alles te verliezen. Hij schreeuwde van frustratie. Hij rende de trap op naar zijn kamer met Khloe – hun oude kamer – en hoorde het geluid van voorwerpen die werden gegooid. De bewaker volgde hem.
Khloe bleef in de woonkamer. Ze ging niet naar boven. Ze wilde die kamer niet nog eens zien.
De ambulancebroeders waren er snel. Op datzelfde moment kwam Michael de trap af met een grote koffer en de kleine handtas van zijn moeder. Sharon, die tot haar verbazing weer bij bewustzijn kwam zodra de ambulancebroeders haar op een brancard legden, begon opnieuw te huilen.
“Mijn spullen, mijn tassen, mijn sieraden!”
‘De sieraden zitten in de tas, mam,’ fluisterde Michael, een beetje verlegen.
Ze werden naar de deur begeleid. Michael bleef in de deuropening staan, draaide zich om en keek naar Khloe, die rechtop naast haar grootmoeder stond en haar hotelportemonnee stevig vasthield. Zijn gezicht was nat van de tranen, maar het waren geen tranen van berouw. Het waren tranen van woede en verslagenheid.
‘Khloe, je zult hier spijt van krijgen,’ dreigde hij zwakjes.
Khloe keek hem recht in de ogen.
‘Je zei dat ik ging scheiden. Je had het mis,’ klonk haar stem koud en scherp. ‘Ik word een rijke en vrije vrouw. En jij, die voor de ogen van getuigen met een scheiding dreigde, belandt op straat.’
Khloe knikte naar de bewaker. De deur sloot. Het geluid van de ambulancesirene en Sharons geschreeuw verdwenen langzaam.
Khloe leunde tegen de deur en voelde plotseling haar benen slap worden. Ze keek naar Eleanor, en uiteindelijk stroomden tranen van opluchting over haar wangen.
De ochtend brak aan in een onheilspellende stilte. Voor het eerst in drie jaar huwelijk werd Khloe alleen wakker in haar slaapkamer. Er was geen geluid van Michael die zachtjes naast haar snurkte. Er werd niet op Sharons deur geklopt met de mededeling dat ze snel het ontbijt klaar moest maken. Er waren alleen de koude lakens aan de andere kant van het bed, een straal ochtendzonlicht die door de dikke gordijnen scheen en het stof in de lucht verlichtte.
De stilte was oorverdovend.
Het grote huis, dat voorheen benauwd en beklemmend aanvoelde, voelde nu leeg en veel te groot. Khloe zat op de rand van het bed, haar knieën omarmend. Natuurlijk voelde ze een gevoel van opluchting, alsof er een last van haar schouders was gevallen. Maar onder die opluchting schuilde een nieuwe angst.
Ze was vrij. Maar wat zou ze met die vrijheid doen?
Nu bezat ze een enorm landhuis en een hotel ter waarde van honderden miljoenen. Ze was nog steeds dezelfde Khloe die Sharon van onwetendheid had beschuldigd.
Ze douchte en kleedde zich aan. Toen ze de eetkamer binnenkwam, werd ze begroet door de geur van versgezette koffie en geroosterd brood. Eleanor zat al aan tafel en las de ochtendkrant alsof er de vorige avond niets was gebeurd.
‘Goedemorgen, kleindochter,’ zei Eleanor, terwijl ze de krant opvouwde. ‘Heb je lekker geslapen?’
Khloe glimlachte flauwtjes en ging zitten. De huishoudster, die al lang voor Khloe’s bruiloft in het huis werkte, zette een bord met een licht ontbijt voor haar neer. Ze keek haar veelbetekenend aan. Ze wist duidelijk wat er de vorige avond was gebeurd.
“Oma, ik ben bang,” zei Khloe eerlijk, haar stem nauwelijks hoorbaar. “Ik weet niet waar ik moet beginnen. Het hotel, deze branche – ik weet er echt niets van. Net zoals Sharon al zei.”
Eleanor zette haar kopje koffie neer en nam haar kleindochter bij de hand.
‘Denk je dat ik een speeltje van 150 miljoen dollar zou geven aan iemand die er niets van afweet?’ Eleanor glimlachte geheimzinnig. ‘Khloe, weet je nog dat ik je drie jaar geleden vroeg om de boekhouding van de stichting te doen en je zei dat het te ingewikkeld was?’
‘Ik herinner het me, oma,’ zei Khloe.
‘De rapporten waren chaotisch, en jij hebt ze vlekkeloos achtergelaten,’ vervolgde Eleanor. ‘Weet je nog van vorig jaar, toen ik je vroeg om de investeringsvoorstellen van drie startups te analyseren, en je zei dat je ze niet begreep?’
“Ik heb simpelweg gekozen voor de optie die het puurste product bood en het meest logisch was,” aldus Khloe.
‘En dat bedrijf is nu drie keer zoveel waard,’ zei Eleanor. ‘Weet je nog dat ik je vroeg om alle leverancierscontracten voor onze goede doelen te controleren en dat je toen een overbetaling van 20% ontdekte?’
Khloe bleef stil. Ze begon alles te begrijpen.
‘Ik heb je getraind,’ onderbrak Eleanor. ‘Ik ken de ware aard van Michael en zijn moeder al heel lang. Ik wist dat deze dag zou komen. Ik kon je geen fortuin geven zonder je ook de wapens te geven om het te verdedigen.’
Het is niet dat je niets weet, Khloe. Je beseft waarschijnlijk niet hoeveel je wel weet. Je hebt een uitstekend zakelijk inzicht. Je bent nauwkeurig en eerlijk. Dat is meer dan genoeg.
Eleanors woorden waren als benzine die een klein vlammetje in Khloe aanwakkerde. De angst was niet verdwenen, maar nu was ze versmolten met vastberadenheid.
“Meneer Harrison komt er zo aan,” zei Eleanor. “We gaan naar The Eleanor Grand. Het is tijd dat de eigenaar het personeel begroet.”
Een uur later stopte een luxe zwarte limousine voor de lobby van het Eleanor Grand Hotel. Het gebouw was indrukwekkend. Het glas glansde en weerkaatste de ochtendzon. Khloe zag het voor het eerst van dichtbij. Haar hart bonkte in haar keel.
Toen ze binnenkwam, geflankeerd door Eleanor en meneer Harrison, bogen alle medewerkers van de lobby respectvol. Ze werden op de hoogte gebracht van de komst van de nieuwe eigenaar.
Khloe, gekleed in een eenvoudige maar elegante outfit, liep met opgeheven hoofd door de prachtige lobby.
Ze gingen rechtstreeks naar de grote vergaderzaal op de bovenste verdieping. Alle afdelingshoofden zaten daar al te wachten. Toen Khloe binnenkwam, stonden er een stuk of twaalf onberispelijk geklede mannen en vrouwen in perfecte formatie opgesteld.
Khloe zat aan het hoofd van de tafel, Eleanor aan de ene kant en meneer Harrison aan de andere. De spanning was voelbaar. Khloe voelde hun blikken. Ze straalden nieuwsgierigheid, scepsis en een vleugje minachting uit. De jonge, bescheiden vrouw was plotseling hun baas geworden.
Meneer Harrison begon.
Goedemorgen allemaal. Graag stel ik jullie voor aan Khloe Miller. Zij is de nieuwe eigenaar en algemeen directeur van het Eleanor Grand Hotel.
De man van middelbare leeftijd, de meest ervaren van hen, met het insigne “Directeur-Generaal” op zijn pak, schraapte zijn keel.
Hallo mevrouw. Ik ben meneer Wallace, algemeen directeur. We zijn hier om u te helpen met uw verhuizing.
Het woord “aanpassen” werd uitgesproken op een toon die suggereerde dat Khloe een buitenstaander was.
Khloe glimlachte.
Dank u wel, meneer Wallace. Ik waardeer het gebaar.
Vervolgens keek ze naar elk van de managers in de kamer.
“Ik zal er geen doekjes omheen draaien. Ik weet dat ik hier nieuw ben, maar dit hotel is van mij, en ik ben vastbesloten om alles te ontdekken wat er zich daar afspeelt.”
Haar blik viel op de man die naast meneer Wallace zat en een tablet vasthield.
“Meneer Peterson, u bent de CFO, toch?”
De man genaamd Peterson was enigszins verbaasd dat Khloe zijn naam kende.
“Ja, mevrouw.”
“Gisteravond bekeek ik even snel een financieel rapport,” zei Khloe, tot ieders verbazing. “Ik zag een vrij grote nieuwe uitgave in de afgelopen twee weken, gerelateerd aan Future Forward Consulting. Kunt u uitleggen wat dit adviesbureau doet en waarom de kosten voor het hele jaar vooraf worden betaald?”
Meneer Peterson brak onmiddellijk in koud zweet uit. Hij had niet verwacht dat de nieuwe eigenaar dit detail zo snel zou opmerken. Meneer Wallace wierp hem een scherpe blik toe.
‘Het is een adviesbureau voor operationele efficiëntie, mevrouw,’ stamelde meneer Peterson.
‘Operationele efficiëntie? Maar uit een ander rapport blijkt dat onze operationele kosten vorige week met 5% zijn gestegen,’ antwoordde Khloe. Haar blik, die eerst zo vriendelijk was, leek nu doordringend. ‘En wat Future Forward Consulting betreft, ik heb meneer Harrison vanochtend gevraagd om ernaar te kijken. Het bedrijf is pas twee weken geleden opgericht.’
De kamer werd stil. Het gezicht van meneer Peterson werd bleek. Hij wist dat hij betrapt was.
“Meneer Peterson,” klonk Khloe’s stem nu zacht maar gespannen. “Ik ben hier niet om vijanden te maken. Ik ben hier om mijn bezittingen te beschermen. Ik vraag het u nogmaals: wie heeft deze betaling geautoriseerd?”
Meneer Peterson slikte, keek naar meneer Harrison en vervolgens naar Eleanor, die hem onafgebroken aanstaarde. Hij wist dat als hij loog, zijn carrière voorbij zou zijn. Uiteindelijk brak hij.
‘Neem me niet kwalijk, mevrouw,’ fluisterde hij met trillende stem. ‘De opdracht kwam van meneer Miller.’
Iedereen in de kamer hield de adem in.
‘Meneer Miller,’ herhaalde Khloe, terwijl ze opzettelijk deed alsof ze het niet begreep. ‘Welke zeggenschap heeft mijn man in dit hotel?’
“Hij zei dat hij de familie van de eigenaren vertegenwoordigde,” vervolgde meneer Peterson, berustend. “Hij zei dat het ging om het veiligstellen van bepaalde bezittingen voordat hij de volledige controle overnam. Hij bracht me het contract en zette me onder druk om de betaling dezelfde dag nog te doen. Hij gaf me de opdracht een valse adviesovereenkomst op te stellen.”
De onthulling kwam als een donderslag bij heldere hemel. Khloe voelde een koude rilling van triomf. Dit was haar eerste stap.
Ze keek alle managers aan.
“Vanaf vandaag,” zei ze vastberaden, “kondig ik een volledige externe audit aan van alle afdelingen. Meneer Peterson, dank u voor uw openhartigheid. Zou u alstublieft alle documenten met betrekking tot Future Forward Consulting en alle correspondentie met meneer Miller willen doorsturen naar meneer Harrison?”
Terwijl Khloe haar eerste stappen zette als hotelkoningin, beleefden Michael en Sharon hun eerste tegenslagen.
De ambulance die Sharon de vorige avond had vervoerd, had haar na onderzoek op de spoedeisende hulp volledig gezond verklaard. Ze beschouwden het echter als vals alarm en brachten hen het volledige bedrag in rekening. Ze hadden niet veel contant geld. Met het geld dat Michael nog in zijn portemonnee had, huurden ze uiteindelijk een kleine, smerige motelkamer aan de rand van de stad, die stonk naar muffe sigarettenrook en mottenballen.
De plafondventilator draaide langzaam en maakte een oorverdovend gezoem. Sharon zat op de rand van het bed, nog steeds in haar luxueuze avondjurk van de vorige avond, die nu vuil en verkreukeld was. Haar ogen waren opgezwollen van het huilen, maar de tranen waren opgedroogd en vervangen door een sombere woede.
‘Op straat. We zijn op straat,’ fluisterde ze hees. ‘Het is allemaal jouw schuld, Michael. Jouw schuld dat je zo stom bent. Waarom heb je me niet verteld dat het allemaal Khloe’s schuld was?’
Michael liep nerveus heen en weer in de kleine kamer als een leeuw in een kooi. Zijn gezicht was rood. Hij had net geprobeerd in te loggen op zijn salarisaccount bij het bedrijf waar hij werkte. Het account was geblokkeerd. Hij probeerde het met zijn bedrijfscreditcard. Ook die werd geweigerd. Eleanor had hem al buitengesloten. Hij stond met lege handen.
“Hou je mond, mam!” schreeuwde Michael gefrustreerd. “Dacht je dat ik dit zag aankomen? Ik dacht dat ik haar onder controle had. Ik dacht dat ze bang zou worden als ik dreigde met een scheiding. Blijkbaar heeft die oude vrouw haar gehersenspoeld.”
‘En nu?’ kreunde Sharon. ‘Wat gaan we eten? Waar gaan we wonen? Mijn sieraden, mijn handtassen. Alles is in dit huis achtergebleven.’
Michael stopte met ijsberen en staarde naar de oude laptop die hij op zijn bed had gegooid – het enige waardevolle elektronische apparaat dat hij had meegenomen, afgezien van zijn telefoon. Een waanzinnig, sinister idee begon zich in zijn hoofd te vormen.
Hij had nog één wapen over, iets heel persoonlijks.
‘Je hebt gelijk, mam,’ zei Michael met een listige twinkeling in zijn ogen. ‘We kunnen niet zomaar opgeven. Ze heeft ons beledigd. Ze heeft ons vernederd. Het is tijd om haar op de knieën te krijgen.’
Sharon keek naar haar zoon.
“Wat zijn je plannen?”
‘Khloe mag het hotel houden,’ fluisterde Michael. ‘Maar ik heb haar verleden.’
Hij opende zijn laptop en vond een oude, verborgen map. Die bevatte nog steeds oude bestanden, foto’s en video’s van hun huwelijksreis. Uit een tijd dat Khloe nog niet zo zelfverzekerd was als nu. Er waren foto’s van haar op het strand in T-shirts en korte broeken, video’s van hen lachend in een hotelkamer met los haar. Het was geen pornografie, maar in de ogen van het publiek, voor de vrouw die nu manager was van een beroemd hotel, waren deze foto’s een schandaal. Een vernedering die haar reputatie kon ruïneren.
‘Jij bent haar man,’ fluisterde Sharon. Ook in haar ogen fonkelden ze. Nu begreep ze wat Michael dacht. ‘Je hebt het recht. Gebruik het. Vernietig haar.’
Michael glimlachte, opende zijn berichtenapp en stuurde meteen een bericht naar Khloe’s nummer.
Je denkt zeker dat je gewonnen hebt, hè? Je denkt zeker dat je mij en mijn moeder zomaar als vuilnis kunt weggooien? Je hebt het helemaal mis, Khloe.
Hij voegde er ook een foto aan toe van Khloe die lachend bij het zwembad zit met haar haar los.
Ik heb ontzettend veel foto’s van onze vakantie. Foto’s die laten zien hoe de vrouw van de CEO er echt uitziet. Ik weet zeker dat uw nieuwe managers ze graag zullen zien. Stort alstublieft 50% van de hotelrekening binnen 24 uur op mijn nieuwe rekening, anders zal iedereen zien wat een hypocriet u bent.
Hij drukte op de knop “Verzenden”.
Michael leunde achterover en voelde zich triomfantelijk. Hij was ervan overtuigd dat Khloe bang zou zijn. Hij was ervan overtuigd dat ze alles zou doen om haar imago als ‘goede vrouw’ te beschermen.
In de penthouse-suite van het Eleanor Grand Hotel had Khloe net een marathonvergadering met het auditteam achter de rug. Ze was moe, maar voldaan. Haar telefoon trilde. Ze opende hem, ervan uitgaande dat het een bericht van Eleanor was.
Haar ogen waren gefixeerd op het scherm, de foto, de herinnering en het chantagebericht eronder. Haar maag trok samen. Misselijkheid borrelde op in haar keel.
Dit was anders. Het ging niet om geld of het huis. Het ging om haar eer. Ze voelde zich ontmaskerd. Ze voelde zich vies. Ze voelde zich precies zoals hij wilde dat ze zich voelde: zwak en bang.
Haar handen trilden. Ze rende rechtstreeks naar Eleanors kantoor, dat naast haar appartement lag.
