Terwijl ik mijn koffer pakte, gooide Héctor sarcastisch het kussen naar me toe: « Neem het mee en was het. Het valt waarschijnlijk elk moment uit elkaar. » Ik nam het kussen met pijn in het hart aan. Het was echt oud; de kussensloop was vervaagd, met vergeelde vlekken en scheuren.
Het was het kussen dat ik meenam uit het huis van mijn moeder in een klein stadje in Oaxaca toen ik daar naar de universiteit ging. Ik heb het bewaard toen ik met zijn vrouw werd, omdat ik moeite had om zonder te slapen.
Hij klaagde erover, maar ik hield hem tegen. Ik verliet zwijgend het huis.
Terug in mijn gehuurde kamer zat ik verdwaasd naar het kussen te staren. Terugdenkend aan zijn sarcastische woorden besloot ik de kussensloop eraf te halen en te wassen, zodat hij tenminste schoon zou zijn en ik vannacht rustig kon slapen, zonder pijnlijke herinneringen te herbeleven.
Toen ik de kussensloop opende, voelde ik iets vreemds. Er zat iets bobbeligs in de zachte katoenen pluis. Ik reikte erin en bleef als aan de grond genageld staan. Een klein papieren bundeltje, zorgvuldig verpakt in een nylon zakje.
Ik opende het met trillende handen. Er zat een stapel 500 peso-biljetten in en een in vieren gevouwen stukje papier.
Ik opende de krant. Het vertrouwde handschrift van mijn moeder verscheen, trillend en wankel: « Mijn dochter, hier is het geld dat ik voor je opzij heb gezet voor noodgevallen. Ik heb het in mijn kussen verstopt, zodat je niet te trots bent om het aan te nemen. Wat er ook gebeurt, lijd niet voor een man, mijn liefste. Ik hou van je. »
Mijn tranen stroomden rijkelijk over het vergeelde papier. Ik herinnerde me dat mijn moeder me op mijn trouwdag het kussen had gegeven en me had verteld dat het heel zacht was en dat ik goed zou slapen.
Ik lachte en zei: « Je wordt oud, mam, het is raar. Héctor en ik zullen gelukkig zijn. »
