Mijn moeder glimlachte alleen maar, haar blik afwezig en verdrietig. Ik drukte het kussen tegen mijn borst, alsof ze naast me zat, mijn haar streelde en me troostte.
Het bleek dat ze altijd al wist hoeveel een meisje zou lijden als ze de verkeerde man koos. Het bleek dat ze een plan B voor me had voorbereid; geen rijk plan, maar wel een plan dat me voor wanhoop zou behoeden.
Die nacht lag ik op het harde bed in mijn kleine huurkamer, met het kussen tegen mijn borst geklemd en mijn tranen doorweekten de kussensloop.
Maar deze keer huilde ik niet om Héctor. Ik huilde omdat ik van mijn moeder hield.
Ik huilde omdat ik me gelukkig voelde, dat ik tenminste nog een plek had om naar terug te keren, een moeder die van me hield en een grote wereld die op me wachtte om me te verwelkomen.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, vouwde het kussen netjes op en stopte het in mijn koffer. Ik besloot een kleinere kamer te huren, dichter bij mijn werk.
Ik zou meer geld naar mijn moeder sturen en een leven leiden waarin ik niet hoef te beven of te wachten op een ongevraagd berichtje van wie dan ook.
Ik glimlachte naar mezelf in de spiegel.
Deze vrouw met gezwollen ogen wilde nu voor zichzelf leven, voor haar ouder wordende moeder thuis en voor alle onvervulde dromen uit haar jeugd.
Die bruiloft, dat oude kussen, die spottende glimlach… het was allemaal slechts het einde van een triest hoofdstuk. Wat mijn leven betreft, wachtten er nog vele pagina’s op mijn eigen veerkrachtige handen om geschreven te worden.
Dank aan allen die deze regels hebben geleze
