Daniel draaide zich om, zijn stem zacht maar messcherp. « Je dacht dat ik voor het geld kwam. Maar terwijl jij aan het sjoemelen was, zorgde ik ervoor dat opa beschermd werd. Hij heeft me jaren geleden al een volmacht gegeven. Ik had zijn erfenis niet nodig. Ik moest zijn naam verdedigen. »
De kalmte van het gezin stortte in. Brad stotterde, zijn tante greep haar borst vast, hun protesten werden overstemd door de agenten die hen hun rechten voorlazen. Chaos maakte plaats voor arrogantie. Voor het eerst hoefde Daniel zijn stem niet te verheffen – de waarheid deed dat voor hem.
Hij draaide zich om naar zijn grootvader en fluisterde: « Het is gebeurd, opa. Ze kunnen je geen pijn meer doen. »
Er verscheen een flauwe glimlach op de lippen van de oude man voordat hij weer in slaap viel.
Tegen zonsopgang was het bedrieglijke imperium van de familie uiteengevallen. Er werden documenten getekend, aanklachten ingediend – uitbuiting van ouderen, fraude, verduistering. Dezelfde mensen die Daniel als bureausoldaat hadden bespot, stonden nu te trillen voor hem. Voor het eerst kwam de stilte hun goed uit.
Twee dagen later overleed Johnathan Hayes vredig, met Daniel aan zijn hand. Niemand van de anderen mocht erbij zijn.
De begrafenis was kleinschalig, waardig en vol respect. Leden van de plaatselijke VFW kwamen in uniform en stonden in de houding terwijl de vlag met precisie werd gevouwen. Daniel hield de lofrede, zijn toon vastberaden, zijn verdriet ingehouden. Hij sprak niet over rijkdom of succes, maar over eer – het soort eer waar zijn grootvader naar leefde.
Zijn familieleden zaten op de achterste banken, gehuld in schuldgevoel.
