« Jullie zijn geen familie meer vanaf de dag dat jullie het leger boven ons verkozen, » snauwde zijn tante.
De woorden kwamen aan als klappen. Ze zagen de offers niet, alleen de afstand. Voor hen was hij een deserteur van verdomde banden. Zijn borst brandde van ingehouden woede, maar daaronder verdriet.
Toen grijnsde Brad en draaide het mes. « Ga terug naar je chique kantoor in Washington D.C., kapitein. Je bent gewoon een bediende in kostuum. »
Iets in Daniel brak los. Jarenlang hun minachting wegslikken, verdween in een oogwenk. Zonder een woord pakte hij zijn telefoon, zijn hand kalm ondanks de storm die vanbinnen woedde.
Eén telefoontje. Dat was alles.
Terwijl hij zachtjes in de hoorn sprak – « Dit is kapitein Hayes. Start het plan. Ze moeten alles horen. » – veranderde de uitdrukking op de gezichten van zijn familie van vijandigheid naar verwarring en vervolgens angst.
Er volgde een zware, elektrische stilte. Brad probeerde zijn zenuwen te verbergen met bravoure. « Wat bedoel je daarmee? Bel je je legermaten om ons te intimideren? »
Daniel antwoordde niet. Hij liep gewoon langs Brad, zijn beweging beheerst maar vastberaden genoeg om hen eraan te herinneren wie hij was. Hij opende de ziekenhuisdeur.
