De familiebijeenkomst die volgde was pure chaos. Marks kersverse vrouw snakte naar adem en greep zijn arm vast, terwijl Mark bleek werd. « Dat kan niet, » zei hij met een stemverheffing. « David zou zoiets nooit doen. »
Maar rechercheur Bennett onderbrak haar, haar blik op hem gericht. « Meneer Reynolds, David Harper heeft een strafblad. Een gesloten zaak in een andere staat, met betrekking tot intimidatie en bedreigingen. We heropenen die zaak. »
Ik zag de kleur uit Marks gezicht wegtrekken. Of het schuld, angst of shock was, ik kon het niet zeggen. Maar Anna’s boodschap had iets wijd opengebroken.
Ondertussen waren er tekenen van verandering in Anna’s toestand. Ze was nog niet wakker, maar haar ogen fladderden vaker. Haar vingers trilden, zelfs als niemand ze vasthield. Hoop begon te sluipen, broos maar echt.
Naarmate de puzzelstukjes op hun plaats vielen, werd het beeld somberder. David had zowel toegang als motief: jaloezie, controle, misschien wel iets nog gevaarlijkers. En Anna’s stille boodschap was nu de sleutel tot alles.
Toch kon ik het gevoel niet loslaten dat we nog maar net begonnen waren de waarheid te ontdekken. Als David haar al een keer had geprobeerd te vermoorden, wie zei dan dat hij het niet nog een keer zou proberen?
Rechercheur Bennett regelde een ontmoeting met David Harper op het kantoor van de sheriff. Ik stond erop erbij te zijn, hoewel ze me waarschuwde stil te blijven.
David kwam binnenslenteren, lang en breedgeschouderd, met een zelfverzekerde glimlach. Hij schudde Marks hand voordat hij ging zitten, alsof dit zomaar een zakelijke bijeenkomst was.
« David, » begon Laura kalm, terwijl ze foto’s over de tafel schoof, « we hebben de auto van je vriendin Anna Reynolds laten nakijken. De remleidingen waren expres doorgesneden. »
Davids glimlach vervaagde. « Dat is belachelijk. Auto’s gaan de hele tijd kapot. »
Ze boog zich voorover. « Dit was geen slijtage. Het was sabotage. En Anna heeft jou een naam gegeven. »
