De volgende ochtend arriveerde ik als eerste in het ziekenhuis. TL-lampen flikkerden boven mijn hoofd, de scherpe geur van ontsmettingsmiddel hing in de lucht. Ik zat weer naast Anna, met haar notitieboekje in de hand. Als ze de kracht had om te communiceren, zou ik elke brief noteren.
« Anna, » fluisterde ik, terwijl ik haar hand aanraakte. « Het is Margaret. Vertel me wat er gebeurd is. »
Haar vingers bewogen, aarzelend maar vastberaden. De tikken kwamen – pijnlijk langzaam, maar onmiskenbaar. Ze spelde: « REMLEIDINGEN DOORGESNEDEN DOOR DAVID. »
David. Mijn gedachten tolden rond. David Harper – Marks oude vriend en zakenpartner. Hij was er al jaren, hielp Marks bouwbedrijf en bemoeide zich vaak met onze familiezaken. Ik herinnerde me hoe zijn blik soms op Anna bleef rusten, met iets kils.
Haar beschuldiging landde als een blok ijs in mijn borst. Als ze gelijk had, was dit helemaal geen tragisch ongeluk. Anna was het doelwit geweest.
Ik liep de gang in, telefoon in de hand, en belde rechercheur Laura Bennett – een oude vriendin uit de kerk die nu bij de sheriff werkte. Ik legde het rustig uit: « Ik wil dat je iets controleert. Mijn schoondochter ligt in coma, maar ze heeft me net – met behulp van morsecode – verteld dat haar auto gesaboteerd is. Remleidingen. »
Er viel een stilte op de lijn. Toen zei Laura voorzichtig: « Mevrouw Reynolds, dat is een serieuze bewering. Weet u het zeker? »
« Ik weet het zeker, » zei ik vastberaden. « Ik heb haar de code zelf geleerd. Ze spelde de naam. David Harper. »
Die avond bezocht Laura het ziekenhuis. Ze was professioneel en kalm, maar ik zag een glimp van ongemak in haar ogen. « We zullen de auto onderzoeken, » beloofde ze.
Een paar dagen later kwamen de resultaten: de remleidingen waren opzettelijk doorgesneden.
