Mijn dronken man probeerde mij voor gek te zetten tegenover zijn collega’s, maar ik deed iets waar hij later spijt van kreeg.
Er zijn keerpunten in het leven waarop je je plotseling realiseert: hier moet een einde aan komen. Wanneer de wereld die je in de loop der jaren met veel moeite hebt opgebouwd voor ieders ogen instort. Voor mij kwam dat moment op een avond die vreugdevol had moeten zijn: tijdens een banket ter ere van de prestaties van mijn man.
Ik hield vol, bemoeide me er nooit mee, stond altijd achter hem, zozeer zelfs dat veel van zijn vrienden nauwelijks wisten dat ik bestond. Hij bleef maar zeggen dat ik niets had bereikt in het leven, dat ik niets zou zijn zonder hem, en dat hij gewoon medelijden met me had. Ik geloofde hem. Ik probeerde hem ongelijk te geven, maar de enige woorden die ik ooit hoorde waren:
« Je bent gewoon een vrouw. Onthoud je plaats. »
En zo ging er weer een avond voorbij, vol gasten. Stemmen neuriën, glazen klonken, felicitaties galmden. Hij was de ster van de avond, en ik zat naast hem als een elegant middelpunt. Alles leek gewoon… totdat hij zijn glas hief.
Hij stond op, zijn drankje hoog in de lucht:
« Bedankt aan iedereen die me geholpen heeft om te slagen. Hoewel, eerlijk gezegd, het is allemaal mijn werk. Alleen ik. En jij, lieverd… » Hij grijnsde. « Misschien besef je nu dat het tijd is om een echte baan te zoeken in plaats van me te parasiteren. Wat als iemand anders me inhuurt terwijl jij thuis vastzit en naar je series kijkt? »
Ongemakkelijk gelach galmde door de menigte. Sommigen keken weg, anderen glimlachten gemeen. Maar hij vervolgde:
Ik heb altijd gezegd: trouwen is een investering. Soms zijn de voordelen het niet waard. Het lijkt erop dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt.
Er knapte iets in me. Voor het eerst in jaren stond ik op en sprak. Zijn gezicht verstijfde bij mijn woorden, en deze keer lachten de gasten hem alleen maar uit.
