« Emily, doe dit niet, » zei ik, maar de waarschuwing kwam te laat.
Ze gooide het.
Hete, donkere vloeistof raakte me recht in mijn borst. Het was vloeibaar vuur. De pijn was onmiddellijk, brandend en absoluut. Ik snakte naar adem, wankelde achteruit en krabde aan mijn shirt terwijl de stof aan mijn huid vastsmolt. De schok was zo hevig dat ik niet eens kon schreeuwen. Ik staarde haar aan, de geur van verbrande koffie en mijn eigen verbrande huid vulde mijn longen.
Door de waas van pijn zag ik Mark. Hij was niet geschokt. Hij was niet doodsbang. Hij glimlachte. Een dunne, tevreden glimlach.
« Ga weg! » riep hij, zijn stem echode door de keuken. « Ga ons huis uit! »
Ik greep naar mijn borst en de wereld schudde. « Mijn… mijn huis… »
« Niet meer, » zei Mark, terwijl hij mijn arm greep. Zijn vingers groeven zich in als klauwen en trokken me naar de voordeur. « Je bent een seniele oude gokker die zijn rekeningen niet kan betalen. We beschermen alleen maar de bezittingen van de familie. Ren nu weg voordat ik de politie bel en zeg dat je ons hebt aangevallen. »
Hij duwde me de veranda op. De koele oktoberlucht was als een schok voor mijn koortsige huid. Ik hoorde het nachtslot achter me dichtklikken.
Ik stond daar op mijn eigen veranda, trillend, vernederd en met pijn. Mijn portemonnee zat erin. Mijn sleutels zaten erin. Mijn leven zat erin.
En ze hadden gelijk. Dit was nog maar het begin. Maar het was niet het begin van mijn einde. Het was het begin van hun einde.
Even kon ik me niet bewegen. De pijn op mijn borst was verschrikkelijk. Maar toen de schok wegebde, kwam er iets kouders en harders naar boven: de helderheid van een ingenieur. Het probleem was gedefinieerd. De variabelen waren bekend. Emily en Mark. Een schuld van $400.000. Aanranding.
Ik kwam niet ver. Ik ging naar mijn buurman, Ed. Ed is een voormalig politieagent, al twintig jaar met pensioen, en hij ziet alles in onze buurt.
Ik klopte op zijn deur. Toen hij opendeed, verscheen er slaperige nieuwsgierigheid op zijn gezicht, gevolgd door scherpe bezorgdheid.
« Jesse? God, wat is er met je borst gebeurd? »
« Emily, » zei ik hees. « Ze gooide een pot koffie naar me. »
Ed stelde geen vragen. Hij trok me naar binnen, riep zijn vrouw toe dat ze de EHBO-doos moest pakken en gaf me de telefoon. « Wie bellen we eerst? 112 voor een ambulance of 112 voor de politie? »
« De politie, » zei ik, mijn hand stevig op het toetsenbord. « Ik wil aangifte doen. »
Een uur later stonden er twee politieauto’s voor mijn huis geparkeerd. Ik zat in Eds woonkamer, mijn borst ingesmeerd met brandwondencrème en losjes ingepakt, en gaf mijn verklaring af aan een jonge, nuchtere agent.
« En je weet zeker dat je die papieren nooit hebt getekend? » vroeg ze.
« Ik weet het absoluut zeker, » zei ik. « Het is de schuld van mijn schoonzoon. Niet de mijne. Hij is een gokker. Ze probeerden mijn naam te vervalsen om hun verliezen te dekken. Toen ik weigerde, viel ze me aan. »
De agenten gingen naar het huis ernaast. Ik keek door Eds raam. Ik zag de deur openstaan. Ik zag Mark, met al zijn nep-charme, vragen: « Politieagent, wat is er? » Ik zag Emily, die weer was gaan huilen en deed alsof « mijn vader in de war is ».
Het werkte niet. De agenten hadden mijn verklaring. Ze hadden bewijs van mijn brandwonden. Ze hadden een stapel valse papieren die Mark en Emily domweg op de keukentafel hadden laten liggen.
Tien minuten later werd Emily geboeid afgevoerd. Deze keer huilde ze echte tranen toen haar Miranda-rechten werden voorgelezen. « Aanranding met een dodelijk wapen, » zei de agent zo hard dat ik het kon horen. « Koffiezetapparaat. »
Mark was woedend. Hij was niet gearresteerd – nog niet – maar zijn kip met de gouden eieren wel. Hij zat vast in het huis, nu een plaats delict, zonder geld en zonder plan. De wraak was begonnen.
De volgende ochtend was ik bij mijn advocaat. Ik had Ed niet; ik had vermogen. Vermogen waar Emily en Mark niets van wisten. Ik was niet zomaar een gepensioneerde monteur. Ik was een zeer succesvolle en anonieme particuliere investeerder.
« Wat hebben ze gedaan? » vroeg mijn advocaat, Ben, met zijn pen boven zijn notitieblok.
« Ze probeerden Marks schuld van $ 400.000 op mij af te schuiven, en ze heeft me opgelicht. »
« Oké, » zei Ben, terwijl zijn gedachten al raasden. « Ten eerste moeten we een gerechtelijk bevel krijgen. Absoluut. Emily en Mark mogen uw huis niet betreden of contact met u opnemen. Ten tweede dienen we een aanklacht in voor fraude, samenzwering en identiteitsdiefstal. Emily’s aanklacht wegens mishandeling zal worden gehandhaafd, maar we willen ook dat Mark wordt gestraft. »
« Dat is nog niet alles, » zei ik. « Deze schuld. Hij is echt. Mark heeft een schuld van $400.000. En die moest… gisteren betaald worden. »
Bens ogen lichtten op. « Wat betekent dat hij in gebreke is. »
« Ik wil dat je uitzoekt wie hij nog schuldig is, » zei ik. « Ik wil precies weten wie die schuldeisers zijn. »
Het kostte Ben minder dan een dag. De $400.000 was niet verschuldigd aan een bank. Het was verschuldigd aan een casino in Las Vegas, en erger nog, aan een illegaal kredietsyndicaat. Woekeraars.
