Aan het einde van het gesprek snikte Eliza. « Ik hou van Daniel, maar als zijn moeder zo over jou denkt, wat gebeurt er dan na de bruiloft? Wat gebeurt er als we kinderen krijgen? Wat zal ze daarover zeggen? »
De volgende avond confronteerde Eliza Daniel. Ze ontmoetten elkaar in een café vlakbij zijn kantoor in het centrum van Phoenix. Daniel arriveerde met een nerveuze glimlach, maar die verdween snel toen Eliza, met tranen in haar ogen, herhaalde wat Maria had gehoord.
Daniels gezicht verhardde. « Mijn moeder kan… bot zijn. Maar ga je dat echt alles laten verpesten? We houden van elkaar. »
« Dit gaat niet om liefde, » zei Eliza, met trillende handen rond haar koffiekopje. « Dit gaat om respect. Als zij mijn moeder zo kan beledigen, en jij verdedigt haar in plaats van mij – wat zegt dat dan over onze toekomst? »
Daniel boog zich voorover. « Ik ben niet verantwoordelijk voor wat mijn moeder zegt. »
« Je bent niet verantwoordelijk voor haar woorden, maar wel voor hoe je ermee omgaat, » kaatste Eliza terug. « En je kiest haar boven ons. »
Er hing een diepe stilte tussen hen. Eindelijk schoof Eliza de ring van haar vinger en legde hem voorzichtig op tafel. Daniel keek naar de ring, toen naar haar, maar bleef zwijgen.
Die avond viel Eliza weer in Maria’s armen. Ze wisselden weinig woorden uit – ze hielden elkaar alleen maar zachtjes vast, de pijn van de beëindigde verloving hing in de lucht. De bruiloft was officieel geannuleerd.
De dagen die volgden waren een waas van telefoontjes, ongemakkelijke gesprekken en gefluister tussen vrienden en familie. Sommigen leefden met haar mee, anderen bekritiseerden haar. « Misschien had je het moeten negeren, » zei een neef. « Mensen zeggen dingen als ze gestrest zijn. » Maar Maria hield voet bij stuk. Ze had het venijn in Karens stem gehoord en weigerde haar dochter een huwelijk te laten bouwen op een wankele basis.
