Het huis voelde plotseling te stil aan, te zwaar van onuitgesproken waarheden. Herinneringen aan Eliza’s verlovingsfeest overspoelden haar – de manier waarop Karen net iets te gespannen had geglimlacht, altijd met een zweem van oordeel achter haar ogen; de manier waarop ze Maria terloops had gevraagd of ze « ooit had overwogen om naar de sportschool te gaan » terwijl ze aan haar tweede glas champagne nipte. Destijds had Maria die opmerkingen weggewuifd als sociale onhandigheid. Maar dit – dit was iets heel anders. Dit was wreedheid.
Maria’s gedachten dwarrelden rond aan de eettafel. Eliza was helemaal verliefd op Daniel, maar een huwelijk draaide niet alleen om de liefde tussen twee mensen – het ging ook om de families die ze samenbrachten. Wat voor leven zou Eliza hebben met schoonfamilies die tot zulke verborgen boosaardigheid in staat waren?
Tranen vertroebelden Maria’s zicht. Ze kon de stem van haar overleden echtgenoot bijna in haar herinnering horen, kalm en standvastig: Bescherm haar. Bescherm haar altijd.
En op dat moment nam Maria een besluit – een stil maar vastberaden besluit. Ze pakte haar telefoon weer op, niet uit gewoonte, maar vastberaden. Ze draaide drie nummers, belde drie mensen die konden helpen de volgende stap te veranderen. Haar stem was kalm, haar woorden helder. Ze verhief haar stem niet, maar sprak met waarheid en overtuiging.
Toen ze eindelijk de telefoon neerlegde, was haar ademhaling kalmer geworden. Ze wist niet precies hoe Eliza zou reageren, of hoe Daniels familie zou reageren. Maar één ding was zeker: die bruiloft ging niet door.
