Haar eerste telefoontje was naar haar schoonzus, Margaret Jensen, die Eliza sinds het overlijden van haar vader als een tweede moeder had bijgestaan. Maria vertelde wat ze had opgevangen, haar stem gespannen van emotie maar onverstoorbaar. Margaret aarzelde geen moment. « Maria, als Karen Carter zich nu op haar gemak voelt om dat over je te zeggen, stel je dan eens voor hoe ze Eliza later zal behandelen. Je hebt er goed aan gedaan om het me te vertellen. Ik zal met haar praten. »
Het tweede telefoontje was naar haar oude vriend en predikant, dominee Collins, een man wiens kalme advies haar door verdriet, baanverlies en talloze andere stormen had geleid. Hij luisterde rustig voordat hij sprak. « Maria, soms plaatst God ons in posities waarin we degenen van wie we houden beschermen. Eliza is misschien gekwetst, maar ze heeft de waarheid nodig. Zwijgen zou het grootste verraad zijn. »
Het derde telefoontje was het moeilijkst – dit was tegen haar dochter. Voordat ze belde, oefende Maria zorgvuldig wat ze zou zeggen. Toen Eliza opnam, haar stem licht en opgewekt, duidelijk gepreoccupeerd, haperde Maria bijna. Maar de echo van Karens harde woorden bracht haar focus terug. Ze vertelde alles wat ze had opgevangen – elk woord, precies zoals het was gezegd – zonder iets achter te houden, zonder de wreedheid te verzachten.
De lijn werd stil. Bijna een minuut lang reageerde Eliza niet. Toen ze eindelijk sprak, brak haar stem. « Mam… weet je het zeker? Misschien was het een misverstand. Misschien… »
« Nee, lieverd, » zei Maria vastberaden. « Ik wou dat het zo was. Maar ik heb al eerder wreedheid in stemmen meegemaakt. Dat was opzettelijk. »
Aan het einde van het gesprek snikte Eliza. « Ik hou van Daniel, maar als zijn moeder zo over jou denkt, wat gebeurt er dan na de bruiloft? Wat gebeurt er als we kinderen krijgen? Wat zal ze daarover zeggen? »
De volgende avond confronteerde Eliza Daniel. Ze ontmoetten elkaar in een café vlakbij zijn kantoor in het centrum van Phoenix. Daniel arriveerde met een nerveuze glimlach, maar die verdween snel toen Eliza, met tranen in haar ogen, herhaalde wat Maria had gehoord.
Daniels gezicht verhardde. « Mijn moeder kan… bot zijn. Maar ga je dat echt alles laten verpesten? We houden van elkaar. »
« Dit gaat niet om liefde, » zei Eliza, met trillende handen rond haar koffiekopje. « Dit gaat om respect. Als zij mijn moeder zo kan beledigen, en jij verdedigt haar in plaats van mij – wat zegt dat dan over onze toekomst? »
Daniel boog zich voorover. « Ik ben niet verantwoordelijk voor wat mijn moeder zegt. »
« Je bent niet verantwoordelijk voor haar woorden, maar wel voor hoe je ermee omgaat, » kaatste Eliza terug. « En je kiest haar boven ons. »
Er hing een diepe stilte tussen hen. Eindelijk schoof Eliza de ring van haar vinger en legde hem voorzichtig op tafel. Daniel keek naar de ring, toen naar haar, maar bleef zwijgen.
Die avond viel Eliza weer in Maria’s armen. Ze wisselden weinig woorden uit – ze hielden elkaar alleen maar zachtjes vast, de pijn van de beëindigde verloving hing in de lucht. De bruiloft was officieel geannuleerd.
De dagen die volgden waren een waas van telefoontjes, ongemakkelijke gesprekken en gefluister tussen vrienden en familie. Sommigen leefden met haar mee, anderen bekritiseerden haar. « Misschien had je het moeten negeren, » zei een neef. « Mensen zeggen dingen als ze gestrest zijn. » Maar Maria hield voet bij stuk. Ze had het venijn in Karens stem gehoord en weigerde haar dochter een huwelijk te laten bouwen op een wankele basis.
Eliza nam een pauze van haar werk en bracht een week door opgesloten in haar kinderkamer. Ze bekeek oude foto’s, huilde tot haar ogen opzwollen en liet Daniels berichten onbeantwoord. Geleidelijk begon haar kijk op het leven echter te veranderen. Ze begon het standpunt van haar moeder te begrijpen – Daniel was niet voor haar opgekomen, had niet de kracht en steun getoond die ze nodig had in een levenspartner.
Op een avond, bij een kom zelfgemaakte soep, reikte Eliza over de tafel naar Maria’s hand. « Mam, ik ben boos. Ik heb er verdriet van. Maar ik ben ook dankbaar. Je hebt me in de toekomst voor iets ergers behoed. Ik weet niet of ik de moed had gehad om alleen weg te lopen. »
Maria’s ogen vulden zich met tranen. « Ik wilde je alleen maar beschermen. Ik hou te veel van je om te zwijgen. »
