In de weken die volgden, begon Eliza haar leven weer op de rails te krijgen. Ze hernieuwde het contact met vrienden die ze tijdens de verloving had verwaarloosd, stak haar energie in haar werk bij het marketingbureau waar ze snel carrière maakte, en sloot zich zelfs aan bij een weekendwandelgroep. Langzaam kwam er weer een lach in haar stem.
Ondertussen worstelde Maria met haar eigen problemen. Karen Carter had geruchten verspreid dat Maria bemoeizuchtig, jaloers en zelfs wraakzuchtig was. Maar in plaats van terug te deinzen, hield Maria haar hoofd koel. Toen ze er in de kerk of op familiebijeenkomsten naar werd gevraagd, antwoordde ze eenvoudig: « Ik heb de waarheid verteld. Ik zal me nooit verontschuldigen voor het beschermen van mijn dochter. »
Zes maanden later deelde Eliza onverwacht nieuws met haar moeder. Ze had iemand nieuws ontmoet: Michael, een vriendelijke, attente leraar die ze via haar wandelgroep had leren kennen. Hij probeerde haar niet te imponeren met dramatische gebaren; in plaats daarvan bood hij kalme consistentie, oprecht respect en de bereidheid om echt te luisteren.
Toen Maria hem voor het eerst ontmoette tijdens het diner, keek ze hem aandachtig aan. Hij lachte oprecht om Eliza’s grappen, vroeg Maria met oprechte interesse naar haar overleden man en bood zelfs aan om te helpen met opruimen.
Toen Eliza hem die avond naar deur begeleidde, ving Maria een glimp op van de glimlach van haar dochter – niet een glimlach geboren uit verliefdheid, maar uit diepe kalmte en tevredenheid. Je moet dus de koeken pakken die al aan de rechterkant van Maria’s mond zitten.
Later, daarna, kun je zoiets als dat van Eliza en Michael eten, nadat de deur is gesloten, en Maria zal nog steeds midden in haar keuken zijn. Van de harde woorden die haar ooit had gekwetst, had haar dochter uiteindelijk behoed voor een leven vol spijt.
Noch de stormen, noch het weer zullen enige schade veroorzaken. Sommigen maken de weg vrij.
