Toen mijn dochter na vijf jaar afwezigheid terugkwam, nam ze haar verloofde en haar zes maanden oude baby mee. Ik had de vreemdheid van dit bezoek nog nauwelijks beseft, toen ik wakker werd en zag dat ze allebei verdwenen waren. Slechts een briefje naast het bedje: “Sorry.” Maar dat was nog maar het begin van de nachtmerrie.
Ik had mijn dochter vijf jaar niet gezien. Vijf jaar lang belde ik stijfjes, terwijl ik me afvroeg waarom Elena na haar studie zo ver van huis was weggezonken.
Een vrouw kijkt lange tijd naar foto’s | Bron: Pexels
Een vrouw kijkt lange tijd naar foto’s | Bron: Pexels
Ik had haar in mijn eentje opgevoed – wij tweeën tegen de wereld – en op de een of andere manier, ergens onderweg, was ik haar kwijtgeraakt. De afstand tussen ons was groter dan de kilometers tussen mijn stad en de zijne.
Toen ze belde en zei dat ze op bezoek kwam, liet ik bijna de telefoon vallen.
« Darren en ik gaan trouwen en hij wil jou ontmoeten, » vertelde ze me.
Een vrouw die een telefoongesprek voert | Bron: Pexels
Een vrouw die een telefoongesprek voert | Bron: Pexels
Darren, de man met wie ze twee maanden eerder een relatie had gekregen.
Er gingen alarmbellen rinkelen in mijn hoofd, maar ik zei niets. Ik wilde niet het risico lopen dat er een discussie zou ontstaan waardoor ze misschien van gedachten zou veranderen over haar komst.
Drie dagen lang heb ik elke hoek van mijn bescheiden huis met twee slaapkamers schoongemaakt.
Het interieur van een bescheiden huis | Bron: Pexels
Het interieur van een bescheiden huis | Bron: Pexels
De ochtend dat ze arriveerden, werd ik om vijf uur wakker om te beginnen met kippenpastei – Elena’s favoriet sinds ze zeven was.
Toen de deurbel ging, sprong mijn hart in mijn keel. Ik deed de deur open en schrok.
Elena stond er wel, maar ze had geen bloemen of een koffer in haar handen. Ze hield een baby vast.
Een vrouw die een baby vasthoudt | Bron: Pexels
Een vrouw die een baby vasthoudt | Bron: Pexels
Achter Elena stond een man. Ik neem aan dat het Darren was. Hij droeg een luiertas over zijn schouder en zijn glimlach was net zo gespannen als ik me had voorgesteld.
Ik deed mijn mond open, maar er kwam geen geluid uit. Mijn handen trilden een beetje terwijl ik instinctief de baby vastpakte.
« Wie is daar…? » » fluisterde ik uiteindelijk.
Een verbijsterde vrouw staart naar iets | Bron: Pexels
Een verbijsterde vrouw staart naar iets | Bron: Pexels
« Dit is Chloe, » zei Elena, nog steeds met die broze glans. « Darrens dochter. Zijn vrouw is zes maanden geleden overleden. »
« Oh, » zei ik, want wat kon ik anders zeggen? « Het spijt me zo voor uw verlies. »
Darren knikte en sloeg zijn ogen neer.
Een man met een droevige blik | Bron: Pexels
Een man met een droevige blik | Bron: Pexels
Mijn gedachten raasden door mijn hoofd terwijl ik opzij stapte om hen binnen te laten. Elena had nooit gezegd dat Darren weduwnaar of vader was.
De middag ging voorbij in een waas van ongemakkelijk geklets.
Darren zweeg en beantwoordde mijn vragen beleefd maar met tegenzin, terwijl Elena de stiltes opvulde met verhalen over haar werk.
Een vrouw die naar iemand lacht | Bron: Pexels
Een vrouw die naar iemand lacht | Bron: Pexels
Na het diner gaf Elena Chloe een bad in de gootsteen in de keuken, terwijl Darren en ik de tafel afruimden.
Ik keek naar de zachte handen van mijn dochter die het hoofdje van de baby ondersteunden en luisterde naar haar zachte, bemoedigende fluisteringen.
Ze was een fantastische moeder voor het kind van iemand anders, maar er klopte iets niet. Het moment misschien, of het geheim. Misschien kwam het door de manier waarop Darren naar hen beiden keek, met een uitdrukking die ik niet kon interpreteren.
Een man met een intense blik | Bron: Pexels
Een man met een intense blik | Bron: Pexels
Later die avond, nadat ik Chloe in een draagbaar bedje op hun kamer had gelegd, trof ik Elena in de keuken aan, waar ze thee aan het zetten was.
« Elena, lieverd, » begon ik voorzichtig. « Er is veel om te verwerken. » « Je hebt nooit gezegd dat Darren weduwnaar was. »
Ze stond met haar rug naar mij toe en roerde honing door haar thee. « Ik dacht dat het niet uitmaakte. »
Thee op het aanrecht | Bron: Pexels
Thee op het aanrecht | Bron: Pexels
« Natuurlijk. Je kent hem al, wat, twee maanden? Ben je er echt klaar voor om het kind van iemand anders op te voeden? »
Elena’s schouders spanden zich. « Je kent hem niet zoals ik. Ik hou van hem. En hij houdt ook van mij. »
“Liefde is niet altijd genoeg,” zei ik zachtjes. “Een kind opvoeden, zelfs met twee ouders, is de moeilijkste taak ter wereld.”
Een vrouw die fronsend naar iemand kijkt | Bron: Pexels
Een vrouw die fronsend naar iemand kijkt | Bron: Pexels
« Dat weet je wel, » antwoordde ze. Toen ze zich omdraaide, had ze haar kaken op elkaar geklemd en haar ogen flitsten. « We hebben een lange dag gehad, mam. Welterusten. »
Voordat ik nog iets kon zeggen, pakte ze haar thee en liep langs me heen.
Ik bleef nog lang in de keuken nadat ze naar boven was gekomen. Ik voelde me hulpeloos, alsof ik mijn dochter de weg op zag lopen en niet kon schreeuwen.
Een vrouw met haar hoofd in haar handen | Bron: Pexels
Een vrouw met haar hoofd in haar handen | Bron: Pexels
De volgende ochtend werd ik wakker omdat Chloe zich slecht gedroeg. Dat was de enige stem die ik hoorde toen ik naar beneden ging en koffie zette.
Er vormde zich een knoop in mijn maag terwijl Chloe’s gehuil luider en dwingender werd. Ik ging weer de trap op en duwde zachtjes de deur van de logeerkamer open.
Darren en Elena waren weg.
Een onopgemaakt bed in een slaapkamer | Bron: Pexels
Een onopgemaakt bed in een slaapkamer | Bron: Pexels
Ik rende naar het draagbare bedje en keek even hoe het met Chloe ging. Zijn luier moest verschoond worden. De luiertas lag op het bed. Ernaast lag een stukje papier met één enkel gekrabbeld woord: « Sorry. »
Mijn hart begon sneller te kloppen terwijl ik van het briefje naar de baby keek en weer terug.
Mijn dochter was er niet meer. Ze had mij verlaten. Nog een keer. Deze keer liet ze een kind achter dat niet eens van haar was.
Een verdrietige vrouw | Bron: Pexels
Een verdrietige vrouw | Bron: Pexels
« Wat heb je gedaan, Elena? » » fluisterde ik in de lege kamer.
Ik verschoonde Chloe’s luier en droeg haar naar beneden. Ik vond een bakje kunstvoeding in de tas en maakte een flesje voor hem klaar.
Terwijl ik haar aan het voeden was, probeerde ik steeds Elena’s mobiele telefoon te bereiken. Elke keer kreeg ik meteen de voicemail.
