Een mobiele telefoon op een tafel | Bron: Pexels
Die avond, zonder enig nieuws van Elena of Darren, deed ik het enige wat ik kon doen: ik belde de sociale dienst.
De maatschappelijk werkster die langskwam, Lydia, was vriendelijk maar praktisch. Ze schreef alle informatie die ik over Darren had op (en dat was niet veel) en leek daarnaast nog duizend andere vragen te stellen.
« We plaatsen de baby in een noodpleeggezin terwijl we onderzoek doen, » legde Lydia uit terwijl ze Chloe oppakte.
Een vrouw die een baby vasthoudt | Bron: Pexels
Twee dagen later rinkelde mijn telefoon met een nummer dat ik niet herkende. Het was een nummer van het kindertehuis. Ze hadden vervolgvragen over Chloe’s moeder.
« Het enige dat ik weet, is dat ze zes maanden geleden is gestorven », antwoordde ik.
Er viel een lange stilte. Toen zei de vrouw in het asiel iets wat mij diep schokte.
Een vrouw praat aan de telefoon | Bron: Pexels
« Dat is niet mogelijk », zei ze. « We hebben Chloe’s moeder gevonden. Ze heeft zich vrijwillig laten opnemen in een psychiatrische instelling. »
De rest van het gesprek bleef vaag. Ik weet nog dat ik vroeg wat er nu met de baby zou gebeuren, en de medewerker van het asiel zei iets over overvolle opvangcentra en het vinden van tijdelijke pleegzorg.
Geschokte vrouw gebruikt haar telefoon | Bron: Pexels
Ik kon die nacht niet slapen.
Elke keer dat ik mijn ogen sloot, zag ik Elena’s gezicht. Hoe kon mijn dochtertje meedoen aan zoiets wreeds? Ze was zo lief en zorgzaam voor Chloe… wat was er veranderd?
Ik heb opnieuw geprobeerd te bellen, maar kreeg de melding dat het nummer niet meer in gebruik is. Ze had alle banden volledig verbroken.
Een vrouw gebruikt haar mobiele telefoon | Bron: Pexels
Na een week van slapeloze nachten belde ik opnieuw het asiel en vroeg naar de naam van de psychiatrische instelling waar Chloe’s moeder verbleef.
Ik had eigenlijk niet verwacht dat ze het me zouden geven, maar de vrouw die de telefoon opnam, was verrassend behulpzaam toen ik uitlegde waarom ik deze vrouw wilde ontmoeten.
Een vrouw die een telefoongesprek voert | Bron: Pexels
Het ziekenhuis was een modern gebouw met grote ramen en een tuin die zichtbaar was vanaf de parkeerplaats.
Chloe’s moeder, Jenna, zat bij het raam in de gemeenschappelijke ruimte. Toen de verpleegster mij voorstelde, werden haar ogen groot van schrik.
« Ik ben hier niet om je van streek te maken, » zei ik snel, terwijl ik tegenover haar ging zitten. « Ik wil gewoon begrijpen wat er is gebeurd en u helpen, als u mij dat toestaat. »
Een vrouw in nood | Bron: Pexels
Jenna’s gezicht betrok. Darren vertelde me dat hij alleen voor Chloe kon zorgen terwijl ik hier was… Ik heb me aangemeld. Ik had het nodig. Ik had een postnatale depressie, toen kwamen mijn ouders plotseling om bij een ongeluk… het was te veel. En nu dit…
Ze stortte in. Haar lichaam huilde van het snikken en instinctief stak ik mijn hand uit om haar te troosten. Een onverwachte golf van beschermende woede welde in mij op.
