Ik was pas drie toen mijn adoptieouders mij mee naar huis namen.
Nadat ze jarenlang hadden geprobeerd een derde kind te krijgen – een dochter om het gezin ‘compleet’ te maken – adopteerden ze mij.
Van buiten zag het er plaatjesachtig uit: twee oudere broers, een klein meisje en een gezellig huis vol liefde.
Maar achter gesloten deuren was het verre van perfect.
Liam en Josh, twee en vijf jaar ouder dan ik, behandelden mij als een imperfectie in hun perfecte familiefoto.
Als onze ouders er niet waren, fluisterden ze dingen die geen enkel kind zou mogen horen.
Alleen ter illustratie.
« Jij bent niet één van ons, Ivy. »
« Jij bent gewoon een extraatje. »
« Jij bent de reden dat mama en papa altijd moe zijn. »
En daar bleef het niet bij. Onze nichtjes – Emma, Chloe, Ryan, Ava, Noah en Blake – deden ook mee.
Ze lachten om mijn uiterlijk en kleding en wezen erop dat mijn babyfoto’s verdwenen waren op de schouw.
De volwassenen grepen niet in.
Tante Deborah behandelde me als achtergrondgeluid. Oom Frank keek me nooit aan. Zelfs de buren fluisterden – « de liefdadigheidskoffer », zeiden ze dan.
