Ik huilde niet, ik vocht niet… Ik wist niet hoe ik het moest doen. Ik pakte gewoon mijn spullen en liep weg van de enige familie die ik ooit had gekend.
Toen ik de volgende dag de voicemails kreeg – mijn moeder smeekte me om langs te komen en te kletsen, en mijn vader stelde voor dat ik Brian en Kayle ‘gewoon een deel…’ zou geven – heb ik ze verwijderd.
Sommige gesprekken zijn het niet waard.
Een vrouw houdt haar mobiele telefoon vast | Bron: Pexels
Ik huurde Alina’s huis en verhuisde naar een studio. Ik ging twee keer per week naar therapie en gebruikte de erfenis spaarzaam.
De startup waar ik al sinds mijn studententijd van droomde? Ik heb hem opgericht. Het blijkt dat als je niets meer te verliezen hebt, je risico’s neemt die je voorheen nooit zou hebben genomen.
Er zijn vier jaren verstreken.
Een vrouw kijkt opzij | Bron: Midjourney
Vier jaar lang mijn verjaardag alleen vieren en leren dat familie niet altijd draait om bloed of adoptiepapieren. Soms zijn het juist de mensen die ervoor kiezen om te blijven als het moeilijk wordt, die familie vormen.
Ik hoopte langzamerhand niet meer dat ik nog iets van hen zou horen.
Toen kreeg ik een berichtje van een meisje dat ik kende van de middelbare school.
Een vrouw die een mobiele telefoon gebruikt | Bron: Pexels
« Hé, ik hoop dat het goed met je gaat. Mijn moeder werkt in het verpleeghuis aan Maple Street. Ik dacht dat je het moest weten – je vader is daar. »
Ik staarde een minuut lang naar het bericht.
