« Hij is ziek. Je broers en zussen hebben hem verlaten. Je moeder bezoekt hem elke dag, maar ze ziet er… moe uit. Kamer 237, als je het per se wilt weten. »
Een verdrietige vrouw | Bron: Midjourney
Een verdrietige vrouw | Bron: Midjourney
Ik reed zwijgend naar het etablissement, mijn handen op het stuur trilden.
Hij was dunner dan ik me herinnerde. Zijn huid hing losjes om zijn lichaam, zijn ogen waren diep ingevallen, maar toch vriendelijk. Toen hij me zag, lichtten ze op als verandalampen in de schemering.
« Hé lieverd, » fluisterde hij, alsof er niets gebeurd was. Alsof ik niet vier jaar weg was geweest.
Een tengere man die naar iemand glimlacht | Bron: Midjourney
Een fragiele man die naar iemand lacht | Bron: Midjourney
Ik zat naast hem. Ik hield zijn hand vast. Ik vroeg niet waarom Brian en Kayla waren vertrokken. Ik vroeg niet of het hem speet. Ik praatte niet over het verleden.
Wij zaten daar, vader en dochter, en keken naar het middaglicht dat door het raam naar beneden viel.
De verpleegster zei dat hij een operatie nodig had. Iets met zijn hart. Iets duurs dat de verzekering niet volledig vergoedde.
Een verpleegster | Bron: Pexels
Een verpleegster | Bron: Pexels
De volgende dag betaalde ik anoniem voor de operatie. De verpleegster glimlachte naar me. Ze leek niet te weten wie ik was, maar ze vroeg ook niet waarom ik me zorgen maakte om een oude man in kamer 237.
Drie dagen later belde mama.
« Ze vertelden ons dat jij het was, » zei ze, haar stem brak van hoop. « De betaling voor de operatie. Ze zeiden dat een familielid ervoor had gezorgd. »
Vrouw in gesprek met haar mobiele telefoon | Bron: Pexels
Een vrouw praat op haar mobiele telefoon | Bron: Pexels
De volgende middag ontmoette ik haar voor het etablissement en gaf haar een cheque met genoeg geld voor een eigen woning. Een rustige plek waar ze haar vader kon bezoeken zonder zich zorgen te hoeven maken over de huur.
Ze huilde en omhelsde me. Ze liet me lange tijd niet los.
