Toen ik op mijn dertigste trouwde, had ik niets op mijn naam staan. Niet bepaald berooid, maar zeker geen spaargeld, geen familiekapitaal en geen vangnet. Mijn vrouw, Clara, kwam uit een vergelijkbare achtergrond. Haar familie was niet rijk en haar enige levende familielid was haar vader, een rustige man genaamd Leonard, in de zeventig. Hij leefde van een bescheiden pensioen uit een voormalig militair en was na de dood van zijn vrouw jaren daarvoor gewend geraakt aan eenzaamheid.
Kort na onze bruiloft trok Leonard bij ons in. In het begin voelde het natuurlijk. Clara wilde haar vader in de buurt hebben, en dat respecteerde ik. Maar ik had nooit verwacht dat hij meer dan twintig jaar bij ons zou blijven.
Twintig jaar lang droeg hij financieel niets bij. Hij betaalde nooit rekeningen, deed nooit boodschappen en bood geen hulp aan in het huishouden. Zelfs met de kleinkinderen bemoeide hij zich zelden. Buren fluisterden achter hun gordijnen en noemden hem een profiteur, en soms vroeg ik me af of ze gelijk hadden.
Ik probeerde geduldig te blijven. Na lange, vermoeiende werkdagen kwam ik thuis en trof ik de koelkast halfleeg aan, terwijl Leonard rustig een krant zat te lezen in de woonkamer, met een kop thee in de hand. Op een keer mompelde ik zachtjes: « Het moet fijn zijn om helemaal geen verantwoordelijkheden te hebben. » Maar ik sprak nooit zo hard dat hij het kon horen.
Telkens als de frustratie opkwam, herinnerde ik mezelf eraan dat hij oud was. Hij was Clara’s vader, en iemand moest voor hem zorgen. Iemand moest ervoor zorgen dat hij zich veilig en comfortabel voelde. Dus slikte ik mijn irritatie weg, stopte die weg en ging verder.
Het leven ontvouwde zich in dit rustige ritme. Onze kinderen groeiden op, onze rekeningen stapelden zich op en dwongen ons soms om van salaris naar salaris te leven. Leonard bleef een stille toeschouwer, alsof hij deel uitmaakte van het meubilair, niet helpend noch hinderend, gewoon aanwezig.
