Toen, op een ochtend, veranderde alles. Clara maakte zijn ontbijt klaar, een klein bakje pap, en toen ze hem ging roepen, trof ze hem doodstil in zijn leunstoel aan, met zijn handen gevouwen in zijn schoot. Leonard was die nacht vredig ingeslapen.
De begrafenis was bescheiden en volledig door ons betaald. Ik had geen bezwaar tegen de kosten. Op een vreemde manier voelde het als het vervullen van een laatste plicht tegenover een man die zo lang onopvallend onder ons had geleefd.
Drie dagen later ging de deurbel. Een man in een strak pak stond op onze veranda, met zijn aktetas in de hand.
« Bent u meneer Thomas Green? » vroeg hij.
Ik knikte voorzichtig.
Hij opende zijn koffer en legde een stapel papieren op onze eettafel. « Ik ben Matthew Carlisle, advocaat. Ik vertegenwoordig de nalatenschap van uw overleden schoonvader, Leonard Hathaway. Hij heeft instructies achtergelaten over activa waarvan u mogelijk niet op de hoogte was. »
Ik staarde hem aan, ongeloof op mijn gezicht gegrift. « Bezittingen? Die man kon amper boodschappen doen. Waar heb je het over? »
Matthew schoof een document naar me toe. Het was Leonards testament, notarieel vastgelegd en nauwkeurig. Toen ik de cijfers las, voelde ik een samentrekking op mijn borst. Leonard, de man van wie ik dacht dat hij niets had, had in stilte een flink spaargeld opgebouwd, twee huurwoningen in een nabijgelegen stadje en een verzameling staatsobligaties.
