Daniels knikte en begreep het verdriet en de verwarring die op mijn gezicht stonden. « We denken dat ze in aanraking is gekomen met een ongewone boom of struik, iets dat mogelijk een residu op haar kleding en rugzak heeft achtergelaten. Soms hebben kinderen een levendige fantasie, en de ervaring kan voor haar bedreigender zijn geweest dan ze in werkelijkheid was. »
Opluchting vermengde zich met een sluimerende angst. Ik wilde ze dolgraag geloven, wanhopig op zoek naar een verklaring die aantoonde dat mijn broer Nathan onschuldig was. Toch maakte de moeder in mij zich zorgen: hoe kon nu juist een boom zoveel angst bij mijn dochter oproepen?
Daniels vervolgde: « We zullen een grondig onderzoek doen om Emily’s veiligheid te garanderen. We zullen ook de plek controleren waar ze afgelopen weekend met Nathan was. Maar dit is een positief spoor, en het is belangrijk om verder te gaan. »
Ik knikte, dankbaar maar toch een beetje ongelovig. Het was een vreemde wending, maar het bood toch hoop. « Dank u wel, agenten, » zei ik, mijn stem dik van emotie. « Ik wil gewoon dat Emily zich weer veilig voelt. »
