In de daaropvolgende dagen werd het mysterie verder ontrafeld. De politie ontdekte een merkwaardige oude boom in het park vlak bij Nathans huis. Hij was enorm, met dikke, knoestige takken waar een kleverige hars uit droop. Een paar andere ouders hadden gemeld dat hun kinderen soortgelijke ongemakken ervoeren na het spelen in de buurt.
Na verloop van tijd en met zachte geruststelling begon Emily over haar angst te praten. « Het was alsof de boom me wilde opeten, » zei ze op een avond, terwijl ze haar favoriete knuffel vasthield. « Het plakkerige spul bleef aan mijn kleren plakken en ik dacht dat ik er voor altijd aan vast zou zitten. »
Ik omhelsde haar stevig en troostte mijn dappere dochtertje. Samen leerden we over bijzondere bomen en de natuur, waardoor haar angst in nieuwsgierigheid veranderde. En toen de politie de zaak afrondde, zag ik de schaduw van argwaan van mijn familie verdwijnen.
Nathan kwam kort daarna langs, met tranen in zijn ogen terwijl hij Emily omhelsde. « Het spijt me zo wat er gebeurd is, » zei hij, zijn stem verstikt van opluchting en liefde.
Ons gezin was niet vernietigd, het was sterker en verbonden door begrip, vergeving en de verrassende onthullingen van een wereld die we dachten te kennen.
