Ze spotte, maar er was een glimp – slechts een glimp – van iets in haar ogen. Verrassing? Angst? Het kon me niet schelen. Ik draaide me om en liet haar daar zitten, haar koffie was koud geworden.
Toen ik terugkwam bij Emily, knielde ik voor haar neer en nam haar kleine handjes in de mijne. « Lieverd, we hebben die jurk niet nodig. Wat telt, zijn wij. Je blijft mijn getuige, en je zult stralender zijn dan wie dan ook. »
Haar kin trilde, maar ze knikte.
En op dat moment wist ik het: Margaret had misschien geprobeerd ons te breken, maar ze had ons alleen maar sterker gemaakt.
De kerk was versierd met bloemen, zachte muziek en het zachte gefluister van gasten. Ik liep door het gangpad, Mark stond bij het altaar te wachten, zijn ogen strak op de mijne gericht. Naast me, haar boeket vasthoudend met trillende maar toch vastgehouden handen, zat Emily.
Ze droeg de eenvoudige witte katoenen jurk, stralend van stille schoonheid, haar haar gevlochten met kleine lila lintjes die ik die ochtend had geweven. Elk lintje symboliseerde de jurk die we verloren waren – en de onbreekbare liefde die overbleef.
Terwijl we liepen, hoorde ik gefluister. Niet van spot, maar van bewondering. « Ze ziet er zo mooi uit, » fluisterde iemand. Emily’s wangen kleurden van trots en ze rechtte haar schouders. Mijn hart barstte bijna uit elkaar.
Margaret zat stijf en stil op de voorste bank.
Haar afkeuring hing als rook in de lucht, maar ik weigerde me erdoor te laten wurgen. Vandaag was niet aan haar om te bepalen.
De ceremonie vervaagde met geloften en tranen, maar één moment bleef me helder voor de geest staan. Toen de ambtenaar van de burgerlijke stand sprak over liefde die geduldig, vriendelijk en alles verdraagzaam is, keek ik naar Emily. Ze kneep in mijn hand, haar ogen straalden, en ik wist dat de liefde al had gewonnen, lang voordat die woorden werden uitgesproken.
