“Heb jij het gedaan?” vroeg ik met gedempte stem, niet trillend van angst maar van woede.
Ze keek op en veinsde onschuld. « Wat doen? »
Weet je wat? Emily’s jurk. De jurk waar ik weken aan heb gewerkt. Hij is niet vanzelf uit elkaar gevallen.
Haar lippen krulden, niet in een glimlach, maar iets scherpers. « Dat ding? Dat was niet gepast. Dit is een bruiloft, geen kunstnijverheidsbeurs. Ik heb je de schaamte bespaard. »
De woorden sneden dieper dan welk mes dan ook. Even kon ik niet ademen. Mijn vuisten balden zich. « Je hebt iets kapotgemaakt wat met liefde is gemaakt. Voor mijn dochter. Op de belangrijkste dag van mijn leven. »
Margarets ogen verhardden. « Je trouwt met iemand die bij ons hoort. Uiterlijk is belangrijk. Wil je dat er achter je rug om wordt gefluisterd? Dat mensen je kind uitlachen? Ik heb gedaan wat nodig was. »
Ik had kunnen schreeuwen. Ik had de koffiebeker door de kamer kunnen gooien. Maar Emily’s betraande gezicht flitste door mijn hoofd en ik vond helderheid.
« Nee, Margaret, » zei ik nu met een vaste stem. « Je hebt iets wreeds gedaan. En je hebt me precies laten zien wie je bent. Maar luister goed: dit is mijn bruiloft, mijn familie en mijn dochter. We zullen samen door het gangpad lopen en ze zal trots zijn op wie ze is. Geen enkele verwoesting die je aanricht, zal daar verandering in brengen. »
