Vanaf het begin had Margaret – mijn toekomstige schoonmoeder – haar afkeuring duidelijk laten blijken. Koude opmerkingen, afkeurende blikken en een constant refrein: « Traditie doet ertoe. Familiereputatie doet ertoe. » Ze was geïrriteerd geraakt toen ze Emily’s handgemaakte jurk zag. « Haken? » had ze met een grijns gezegd. « Op zo’n belangrijke dag? Dat is… ouderwets. »
Maar ik had het aanvankelijk genegeerd. Ik zei tegen mezelf dat ze gewoon ouderwets was, dat mijn liefde voor Mark, mijn verloofde, genoeg zou zijn om de kloof te overbruggen.
Nu, kijkend naar de wirwar van garen, daalde er een duistere zekerheid in me neer. Iemand had de tijd genomen om elke lus, elke knoop te ontwarren. Dit was niet het resultaat van kinderlijke nieuwsgierigheid of een ongelukje – het was opzet.
De bruiloft was minder dan een dag verwijderd. De jurk was verpest. De trots van mijn dochter was gebroken. En terwijl ik haar trillende lichaam vasthield, wist ik dat dit niet zomaar om een kledingstuk ging. Het was een bewuste boodschap.
Margaret had duidelijk de oorlog verklaard.
De volgende ochtend brak aan met fel zonlicht, wreed fel tegen de onrust in mij. Emily had niet geslapen; ik ook niet. Ik kleedde haar in een eenvoudig wit katoenen jurkje dat we maanden geleden als reserve hadden gekocht, maar haar ogen straalden teleurstelling uit. Geen enkel kind zou een dag vol vreugde moeten volhouden.
Ik wist dat ik niet door het gangpad kon stappen, gebukt onder deze last. Dus confronteerde ik Margaret. Ze zat in de keuken van de bed & breakfast die we voor ons gezin hadden gehuurd, rustig koffie te drinken met een triomfantelijke blik die mijn woede alleen maar aanwakkerde.
