Een klein houten doosje, achtergelaten in de nissen, werd eronder geplaatst. Het zou stoffig zijn geweest als het daar al lang had gestaan, wachtend om gevonden te worden. Mijn hart bonsde in mijn borst toen ik naar het doosje reikte. Ik aarzelde even, onzeker over wat ik erin zou vinden.
Het deksel viel er met trillende hand af. Een interne controle onthulde verschillende zorgvuldig gerangschikte stukjes informatie. Het eerste wat mijn aandacht trok, was een stapel brieven die met lint waren dichtgebonden. De tekst op de enveloppen was besmet met mijn persoon. Omdat ik me besmet voelde, gingen er bedreigingen en gevaren van uit die werden verteerd.
Elke brief was gericht aan mij en mijn man en beschreef details uit haar leven, waarover niets bekend is. Ze schreef over haar problemen op school, het pesten door haar collega’s en hoe ze zich overweldigd voelde door de verwachtingen die aan haar werden gesteld. Ze sprak over haar dromen en ambities, en hoe ze zich vaak voelde alsof ze in een wereld leefde die ze niet begreep.
Tranen stroomden over mijn wangen toen ik besefte hoeveel pijn ze leed, een pijn die ze ons duidelijk had laten zien. Mijn hart brak bij de gedachte dat ik haar niet kon beschermen tegen haar gekwetste demonen. Maar zelfs in die brieven, vol problemen en worstelingen, waren er ook sprankjes hoop. Ze schreef over geluksmomenten, over vrienden die haar aan het lachen maakten en over haar liefde voor ons, ondanks alles.
Onder de checklists lag een klein fotoalbum. Bladerend kwam ik foto’s tegen van haar met vrienden, lachend en gekke bekken trekkend. Er waren foto’s van onze vakanties en openhartige momenten thuis. Elke foto was een herinnering aan haar ware aard, nadat die was erkend.
