Het meisje herhaalde, deze keer iets duidelijker: “Mag ik uw restjes, meneer?”
Thomas was even sprakeloos. Hij had al eerder kinderen op straat zien bedelen, maar dit voelde anders. Ze vroeg niet om geld, ze was niet agressief of gerepeteerd. Ze wilde gewoon zijn onafgewerkte eten.
Hij knikte langzaam. “Uh … tuurlijk. Natuurlijk.”
Ze glimlachte-voor een seconde-voordat ze overliep. Ze schuifde het dienblad voorzichtig dichterbij, pakte het resterende voedsel met haar blote handen op en stopte het in de plastic zak. Haar handen bewogen snel maar respectvol, alsof ze niet hebzuchtig wilde lijken.
“Dank u, meneer,” zei ze zachtjes en draaide zich om om weg te lopen.
“Wacht,” zei Thomas, zijn stem luider dan hij van plan was. Ze pauzeerde en keek om.
“Ben je alleen?”vroeg hij.
Ze knikte.
“Waar zijn je ouders?”
Ze keek naar beneden. “Mama ligt in het ziekenhuis. Papa … geen idee.”
Thomas ‘ borst werd strakker. Hij kon zien dat ze niet loog. Haar gezicht was te oprecht, haar lichaamstaal te natuurlijk om een daad te zijn.
“Waar blijf je?”
