“Beschrijf haar stem,” zei hij dringend.
“Ze klonk moe, als iemand die al lange tijd aan het huilen was.”
Edward verontschuldigde zich en even later klonk het geluid van brekend glas uit zijn studeerkamer. Na die nacht werden zijn vragen scherper. Hij vroeg haar naar jeugdherinneringen, liedjes die haar moeder had gezongen, plekken waar ze hadden gewoond.
Eindelijk, tijdens een storm die de ramen deed trillen, riep hij haar naar de bibliotheek. Zijn handen grepen de rugleuning van een stoel vast alsof ze hem aan de aarde vastklampten.
« Er is iets wat je moet weten, » zei hij langzaam. « Margaret is mijn zus. Ze is je moeder. »
Celestes hart sloeg een slag over. « Dat kan niet waar zijn. Mijn moeder is omgekomen bij een koetsongeluk. »
Edward schudde zijn hoofd. « Ze rende weg voordat je oud genoeg was om het je te herinneren. Ze droeg je. Ik heb overal gezocht, maar ze verstopte zich te goed. »
Celeste voelde haar wereld kantelen. Als zijn woorden waar waren, was ze helemaal geen dienstmeisje, maar bloed.
Drie nachten later zoemden de poorten in de regen. De butler opende de deur voor een magere vrouw met nat haar dat aan haar wangen plakte. Celeste stapte de hal in en haar adem stokte toen ze naar de vreemdeling keek. Het gezicht van de vrouw was haar eigen weerspiegeling, verweerd door jaren van verdriet.
« Celeste, » fluisterde de vrouw door haar tranen heen. « Mijn baby. »
