Miguel: 7 uur ‘s ochtends, 15 uur ‘s middags, tankstation, 16 uur ‘s middags, 22 uur ‘s avonds, supermarkt. Op de meeste dagen stond er een foto op de koelkast van een vermoeide man met zijn arm om Liliana en een bleke vrouw die Sari, de moeder van het meisje, moest zijn. De agent stond op het punt de slaapkamers te controleren toen zijn radio kraakte. Agent López, we hebben Miguel Ramírez gevonden bij de supermarkt aan Main Street, en hij moet het weten. Het nieuws verspreidt zich al door de stad dat een klein meisje 112 heeft gebeld over haar vader.
De agent zuchtte. In kleine stadjes zoals Pinos Verdes verspreidde het nieuws zich sneller dan patrouillewagens en met veel minder precisie. Miguel Ramírez was bezig de koelkast in de buurtwinkel te herschikken toen hij de patrouillewagen zag aankomen. Zijn eerste gedachte was aan Sarai. Was er iets met haar gebeurd? Zijn hart bonsde toen agent López dichterbij kwam. « Meneer Ramírez, ik moet met u praten over uw dochter, Liliana. » De kleur verdween uit Miguels gezicht. « Liliana, wat is er met Liliana? »
Ze belde eerder vandaag 112. Ze werd met een flinke opgezette buik naar het Pinos Verdes General Hospital gebracht. Miguels handen begonnen te trillen. « Het spijt me, Liliana. Ik… Ik bleef hem zeggen dat we naar de dokter zouden gaan, maar met Sarí’s doktersrekeningen en mijn twee banen, begreep hij plotseling meer dan wat de agent had gezegd.
Wacht. Ze belde zelf 112. Wat zei ze? Agent López hield een neutrale uitdrukking. Ze zei dat ze zich zorgen maakte omdat iets wat jij en je vriendin haar hadden gegeven haar misschien ziek had gemaakt. Miguel Ramírez’ ogen werden groot. « Dat is waanzin. Nooit. Raimundo bracht ons vorige week pas boodschappen omdat hij wist dat we het moeilijk hadden. Hij heeft zelfs Liliana’s lievelingstaart gemaakt. Raimundo Castro, toch? » verduidelijkte agent José López.
Ja, hij werkt op de Volksmarkt. Hij helpt ons al sinds Saraí’s toestand verslechterde. Miguel wreef bezorgd over zijn voorhoofd. « Agent, ik moet naar het ziekenhuis. » Hij draaide zich om naar zijn supervisor. « Jerry, het is een noodgeval in de familie. Ik moet gaan. » Terwijl ze naar het ziekenhuis reden, keek Miguel uit het raam, zijn stem nauwelijks hoorbaar. Ik wist dat ze zich niet goed voelde. Ik dacht dat het gewoon griep was of zoiets. Er is altijd wel iets te doen op school. Hij draaide zich om naar de agent, zijn ogen rood van het huilen.
