— Eten en drinken. Maar pas nadat ze langskwamen, begon mijn buik vreselijk pijn te doen.
De ademhaling van het kleine meisje versnelde.
– En nu is ze volwassen en wil niemand mij meer naar de dokter brengen.
Terwijl ze agent José Lopez naar de rupsrichting stuurde, hield Vanessa het meisje in het gareel.
-Kun je even uit je raam kijken, lieverd? Een agent zal je helpen. Hij heet agent Lopez en hij is erg vriendelijk.
Door de telefoon hoorde Vanessa voetstappen en toen een lichte zucht.
—De patrouille is er. Hij gaat mijn buik genezen.
—Hij gaat je helpen, Liliana. Blijf aan de lijn en doe de deur open als ik klop.
Agent Lopez liep naar het bescheiden huis met één verdieping aan de Arce Street.
De verf viel van de kozijnen en het tuintje moest worden onderhouden. Maar wat zijn aandacht trok, waren de bloemen die in kleurrijke emmers bij de trap stonden. Iemand had geprobeerd schoonheid te brengen in dit geteisterde huis. Toen Liliana de deur opendeed, kon de opleiding van de agent de bezorgdheid op haar gezicht niet verbergen. Het meisje was erg klein voor een achtjarige, met blond haar in ongelijke vlechten en ogen die te groot waren voor haar smalle gezicht.
Maar wat hem het meest verontrustte, was haar gezwollen buik, nog steeds zichtbaar onder haar versleten blauwe T-shirt. « Hallo, Liliana. Ik ben agent López. » Hij knielde neer op haar niveau. « Kunt u me laten zien wat u dwarszit? » Liliana tilde haar T-shirt net genoeg op om haar gezwollen buik en haar uitgerekte huid te onthullen. « Het waren papa en zijn vriend, » fluisterde ze met tranen in haar ogen. « Ze hebben me dit aangedaan. » Toen agent López een ambulance belde, merkten noch hij, noch Liliana de bejaarde buurvrouw op die achter de vitrage aan de overkant van de straat stond te gluren.
Agent López, die al aan het bellen was om het nieuws te verspreiden dat binnenkort de hele stad zou verdelen, zat naast Liliana op de bloemetjesbank in de woonkamer. Het huis vertelde een verhaal van strijd: bonnetjes opgestapeld op de salontafel, lege medicijnflesjes in de keuken, vuile vaat klaar. Maar er waren ook tekenen van liefde: kindertekeningen op de koelkast geplakt, een gebreide deken over de fauteuil gedrapeerd en familiefoto’s met oprechte glimlachen. Liliana, kun je me meer vertellen over wat er is gebeurd? vroeg ze zachtjes, met haar notitieboekje in de hand, maar met al haar aandacht bij het kleine meisje.
