Miguel, die een los scharnier van een kast aan het verstellen was, legde het haar uit. « Waar ben je mee bezig, mijn liefste? Juf Villegas heeft ons gevraagd om te schrijven over helden in onze gemeenschap, » legde Liliana uit. « Ik schrijf over Raimundo. » Saraí glimlachte terwijl ze brood kneedde, een vaardigheid die Raimundo’s vrouw, Catalina, had vastgelegd in een handgeschreven receptenboekje dat nu een ereplaats op haar schoorsteenmantel had. « Dat is een geweldige keuze. » Een klop op de deur onderbrak hen. Raimundo Castro stond op de veranda met een grote kartonnen doos.
Goedemorgen, Ramirez. Ik vond dit in mijn berging. Ik dacht dat het misschien wel van pas zou komen. In de doos zaten winterkleren, jassen, mutsen en sjaals die van zijn familie waren geweest. Jessica’s kinderen waren eruit gegroeid. En met de winter in aantocht, probeerde Liliana meteen een rode wollen muts. Hij is perfect. Bedankt, Raimundo. Terwijl ze de kleren sorteerden, zag hij Liliana’s huiswerk. Helden van de gemeenschap. Hé, wie heb je gekozen? Liliana keek verlegen. « Dat is een verrassing. »
Raimundo lachte. « Ik wed dat agent López op de lijst staat. Hij heeft alle families in Jiménez’ gebouwen gecontroleerd. » Daarover gesproken, zei Miguel: « Heb je het nieuws gehoord? Jiménez heeft schuld bekend aan alle aanklachten. De rechter heeft hem veroordeeld tot betaling van de volledige renovatie van al zijn eigendommen. » « Het werd tijd, » beaamde Raimundo. « Die huizen moeten gesloopt en goed herbouwd worden. » Terwijl ze spraken, ging de telefoon. Sarí nam op, haar uitdrukking veranderde van nieuwsgierig in bezorgd. « Het is Emma, » zei ze tegen de anderen, terwijl ze de hoorn afdekte.
Wilt u weten of we naar het Pinos Verdes Community Center kunnen gaan? Er is een spoedvergadering over de situatie in Jiménez in het gemeenschapscentrum. Tientallen families verzamelden zich in de grote hal. Emma Martínez stond vooraan, samen met agent José López en burgemeester Thompson. Hun gezichten stonden ernstig. « Dank jullie wel dat jullie zo snel gekomen zijn, » begon de burgemeester. « We hebben verontrustend nieuws ontvangen. Ondanks het gerechtelijk bevel is Lorenzo Jiménez de staat ontvlucht. Zijn bezittingen, waaronder die waar velen van jullie woonden, bevinden zich nu in een juridisch niemandsland. » Een angstig gemompel ging door de menigte.
« Wat betekent dit voor het schikkingsbedrag? » riep iemand. « En de medische dekking voor onze kinderen, » voegde een andere stem eraan toe. Emma stapte naar voren. Het geld dat al in depot stond, is veiliggesteld, maar de renovatie van de panden op de lange termijn is nu onzeker. Liana trok aan de mouw van haar moeder. « Wat is er aan de hand? Gaan we ons nieuwe huis verliezen? Nee, mijn liefste, » stelde Saray haar gerust. « Onze overeenkomst met Raimundo staat los van dit alles. » Naarmate de vergadering vorderde, namen de spanningen toe.
Sommige gezinnen zaten nog steeds in tijdelijke huisvesting in afwachting van de reparatie van Jiménez’ gebouwen. Anderen vreesden medische problemen die voortdurende financiële steun vereisten. Miguel, die zwijgend had geluisterd, stond eindelijk op. « Pardon, » zei hij vastberaden. De kamer werd stil terwijl hij verder ging. « Jiménez’ ontsnapping verandert niets aan wat we al samen hebben bereikt. Kijk om je heen. Twee maanden geleden waren de meesten van ons vreemden voor elkaar. Nu vormen we een gemeenschap. We helpen elkaar bij het vinden van huisvesting, delen middelen en starten zelfs een gratis kliniekdag in het ziekenhuis.
Een goedkeurend gemompel ging door de zaal. In plaats van te wachten op Jiménez of de rechter, wat dacht je ervan om het heft in eigen handen te nemen? Ik werk nu op de volksmarkt. We hebben toegang tot donaties, vrijwilligers. Raimundo heeft ervaring in de bouw. Leraar Villegas kent alle leraren in het district die zouden kunnen helpen. Agent José López stapte naar voren. Miguel Ramírez heeft gelijk. De stad kan verlaten panden na een bepaalde tijd in beslag nemen. Als we ons nu organiseren, kunnen we invloed uitoefenen op wat er met die gebouwen gebeurt, bijvoorbeeld door ze om te bouwen tot betaalbare woningen, opperde iemand.
of naar een buurthuis met gezondheidsdiensten, voegde dr. Elena Cruz eraan toe, die zwijgend achterin had gezeten. Terwijl de ideeën begonnen te stromen, keek Liliana Ramírez verbaasd toe. De kamer, die minuten daarvoor nog gevuld was geweest met angst, trilde nu van de mogelijkheden. Ze opende haar notitieboekje en begon woedend te schrijven, en voegde er haar essay over helden uit de gemeenschap aan toe, omdat ze zich nu realiseerde dat er niet slechts één held in haar verhaal was. Er waren er tientallen, en ze waren overal om hem heen.
