Emma vroeg zachtjes. « Het Openbaar Ministerie bekijkt de zaak, » antwoordde de agent. « Maar hoe dan ook, dat gezin heeft een veilige plek nodig om te wonen. » Terwijl ze spraken, arriveerde mevrouw Villegas, Liliana’s lerares, met een handgemaakte kaart, ondertekend door al haar klasgenoten. Achter haar kwamen verschillende buurtbewoners, die allemaal iets meebrachten om te helpen. Miguel keek toe vanuit de deuropening van de kamer van zijn dochter, overweldigd door de reacties. Jarenlang had hij de last van de ontberingen van zijn gezin alleen gedragen, te trots om om hulp te vragen.
Nu hij zag hoe zijn gemeenschap zich om hen heen verzamelde, voelde hij iets wat hij al lang niet meer had ervaren: hoop. Drie dagen later zat Liliana in haar ziekenhuisbed, met weer kleur op haar wangen. De zwelling in haar buik begon af te nemen en dokter Cruz was tevreden met haar vooruitgang. Een kleine verzameling knuffels, boeken en tekeningen van haar collega’s lag opgestapeld op de vensterbank, een herinnering dat ze niet vergeten was. « Hoe voel je je vandaag, Liliana? » vroeg de dokter tijdens de ochtendronde.
« Beter, » antwoordde ze, terwijl ze haar favoriete teddybeer omhelsde. « Mijn buik doet niet meer zoveel pijn, maar ik ben het zat om de hele dag in bed te liggen. Nou, ik heb goed nieuws. Als je tests morgen goed uitpakken, mag je naar huis. » Liliana’s glimlach vervaagde. « Maar we hebben toch geen huis meer? » Dr. Cruz wisselde een blik met Sara, die in de hoekstoel zat te breien, een hobby die ze na de lange uren wachten in het ziekenhuis weer had opgepakt.
« Je ouders hebben er hard aan gewerkt, » zei de dokter zachtjes. « Waarom vertel je het ze niet, mevrouw Ramírez? » Saray legde haar breiwerk neer en liep naar het bed. « We hebben een slaapplek, lieverd. Het is een klein appartement boven de garage van juffrouw Villegas, weet je nog? Ze leent het aan ons uit totdat we iets permanents vinden. En past het in mijn bed en al mijn boeken? » vroeg Liliana, haar wenkbrauwen fronsend van bezorgdheid. « We zorgen ervoor dat het werkt, » beloofde Saray.
En weet je wat? Er is een kleine tuin waar je me kunt helpen bloemen te planten. » Toen arriveerde Miguel Ramírez in een schoon overhemd en zag er uitgeruster uit dan hij in dagen was geweest. Emma Martínez was bij hem met een map vol documenten. « Raad eens wie er net een nieuwe baan heeft gekregen, » kondigde Miguel aan met een glimlach die voor het eerst in weken zijn ogen bereikte. « Jij, » klapte Liliana enthousiast. « Raimundo sprak lovend over me op de markt. « Ik begin volgende week als assistent-manager. Eén baan, betere uren, » hij keek Saray veelbetekenend aan, « een zorgverzekering voor ons allemaal. »
