“Je gaat nergens heen.”Begrijp je het? Dit is mijn thuis!
Sophia keek hem voor het eerst in maanden recht in de ogen.
“Het is geen huis. Dit is de plek waar mijn Geest ‘ s nachts vervaagde. En ja, ik ga weg. Nu.
De verrassing in zijn ogen duurde even. Hij wilde haar weer tegenhouden, maar ze trok zich terug met een kracht waarvan ze niet wist dat ze die had. Ze liep langs hem, pakte haar tas, jas en sleutels. Ze trok haar schoenen aan en sloot de deur achter haar.
Voor het eerst in jaren voelde de buitenlucht licht aan. De nacht is veilig. Ze wist nog niet precies waar ze heen ging. Maar ze wist één ding: hij kwam niet terug.
**
Nicola accepteerde haar zonder vragen. Ze maakte thee, gaf haar een deken, laat haar gewoon zijn. Sophia huilde lang. Maar voor het eerst in lange tijd was het van opluchting, niet van pijn.
De volgende dag begon ze de stichting, hulpcentra en een psycholoog te bellen. Ze kreeg steun. Rechtsbijstand. Ze begon met therapie. Ze liep langzaam,maar ze liep.
Ze bleef enkele maanden bij Nikola. Toen vond ze een kleine studio naast haar werk. Ze vroeg om haar functie als winkelier te veranderen. Het is moeilijker werk, maar het betaalt beter. De manager kende haar goed en gaf haar een kans. Ze accepteerde het-met angst, maar ook met hoop.
