Het duurde bijna een jaar voordat ze het gevoel had dat ze weer echt leefde. Elke dag was een kleine overwinning: een rekening betaald, een avond zonder spanning, stil gelach, stilte zonder spanning.
Op de eerste verjaardag van haar ontsnapping schreef ze zichzelf een brief.:
“Lieve Sophia,
Bedankt dat je de moed hebt om te vertrekken. Dat je in jezelf geloofde terwijl niemand om je heen geloofde. Dat je hebt geleerd om van jezelf te houden — stap voor stap.
Misschien vergeet je die dagen nooit. Maar dat hoeft niet. Ze bewijzen dat je het overleefd hebt.
Met liefde,
De vrouw die je vandaag bent.”
**
Twee jaar later begon ze vrijwilligerswerk bij de Foundation for Women ‘ s Support after Violence. Ze beschouwde zichzelf niet als een heldin. Ze zei alleen::
“Ik weet hoe het voelt. En ik weet dat er een uitweg is.
Na een van de bijeenkomsten kwam een jong meisje naar haar toe, haar ogen nat, haar stem trilde.:
In elk van je verhalen zag ik mezelf. Ik weet niet waar ik moet beginnen.…
Sophia greep haar bij de arm.:
