“Laat haar met rust, Papa! “Wat is het?”riep hij uit. – Anders … Ik zal je zoon niet meer zijn!
Alexander bevroor. De woede in zijn ogen vervaagde, vervangen door iets als angst. Maria maakte gebruik van het moment, opende de deur en de koude nachtlucht omhulde hun gezichten. Het was haar eerste adem van vrijheid.
De eerste dagen waren zwaar. Zij en Andrey zochten toevlucht bij Maria ‘ s zus, in een klein appartement aan de rand van de stad. Ze hadden bijna niets, slechts één zak met kleren elk. Maar Maria voelde een nieuwe kracht in zichzelf. Elke ochtend, kijkend naar haar zoon, wist ze dat ze de juiste beslissing had genomen.
Ze begon te werken waar ze maar kon: schoonmaken, wassen, zorgen voor ouderen. Voor het eerst was elke verdiende cent alleen van hen.
Op een avond zei mijn zus::
Maria, Ik heb een vriend van de tandarts. Ik werk in een privékliniek. Misschien helpt hij je in termijnen.
Maria ging op bezoek en kneep in haar hart van angst. De tandartsstoel, de geur van medicijnen-alles herinnerde haar aan schaamte en pijn. Maar de dokter sprak zachtjes:
“Maak je geen zorgen. We zullen alles stap voor stap doen. En je moet onthouden: het gaat niet alleen om de tanden. Het gaat om het leven dat je wilt leiden.
En toen besefte ze: het ging niet om de glimlach zelf. Het ging over waardigheid, over moed, over een nieuw leven.
Maanden zijn verstreken. Op een ochtend, Andrey, het dragen van een rugzak naar school, keek haar zorgvuldig:
Mam, je bent mooi als je lacht.
