Maria keek in de spiegel. De behandeling ging door, maar haar tanden zagen er al veel beter uit. De glimlach kreeg een nieuwe glans. Maar het belangrijkste was iets anders: trots werd weerspiegeld in de ogen van zijn zoon.
Op dat moment besefte Maria dat alle tranen en vernederingen haar hier hadden gebracht, zodat ze de kracht kon ontdekken die ze altijd had gehad.
En Alexander? Hij werd alleen gelaten, schreeuwend, achterdochtig, met een lege tafel.
Maria leefde vrij. En voor het eerst in vele jaren glimlachte ze breed, zonder aarzelen of haar mond bedekken met haar handpalm.
