Het gefluister van een tienjarige dat alles veranderde
De ziekenhuiskamer zoemde van het zachte metronoom van monitoren, de zwakke antiseptische geur vermengd met de poederachtige zoetheid van babylotion. Sarah wiegde haar pasgeboren baby, Olivia Grace, terwijl ze de zachte komma van haar oor volgde en de regelmatige, wonderbaarlijke ademhalingen telde. Mark hing ernaast, even uitgeput als opgetogen, en bladerde door de foto’s die hij maar niet kon laten.
Bij het raam stond hun tienjarige dochter Emily doodstil. Ze had gesmeekt om als eerste langs te mogen komen. Sarah verwachtte ademloze vragen, misschien een verlegen kus op het voorhoofd van haar zusje. In plaats daarvan trilden Emily’s handen om haar telefoon terwijl ze fluisterde: « Mam… we kunnen deze baby niet mee naar huis nemen. »
Sarahs hart klopte bij de woorden. « Wat zeg je nou, lieverd? »
Emily hield de telefoon met beide handen vast. Op het scherm: een foto geplaatst in de ziekenhuisapp – weer een pasgeboren baby in een roze doek, een naamkaartje in de wieg met de tekst Olivia Grace Walker . Hetzelfde ziekenhuis. Dezelfde datum. Dezelfde naam.
Sarahs knieën werden week. Ze keek van het scherm naar de slapende baby in haar armen. Twee baby’s. Eén naam. Een draad van angst trok strak om haar borst.
