Het was net begonnen te regenen toen Lauren Carter met haar zevenjarige zoon Ethan de luxe speelgoedwinkel aan Madison Avenue uitstapte. Hij klemde een gloednieuwe LEGO-doos vast en lachte, de wereld om hem heen vol troost en kleur. Lauren hield de paraplu boven hen en
keek omhoog terwijl de donder zachtjes over de stadshemel rolde.
Ze staken de straat over naar zijn wachtende auto toen Ethan plotseling stopte.
« Mam, » zei hij, terwijl hij zijn hand uitstak en zijn pink over de weg wees. « Die jongen lijkt sprekend op mij! »
Laurens blik volgde de hare.
Aan de overkant van de straat, vlakbij de hoek van een bakkerij, zat een jongetje ineengedoken onder een kapotte paraplu. Zijn kleren waren doorweekt, zijn haar was klittend en klittig. Hij at wat er over was van een weggegooid broodpapiertje. Ondanks de viezigheid was er iets aan hem dat vreemd vertrouwd was: dezelfde diepbruine ogen, dezelfde kuiltjes in zijn kin, dezelfde zachte welving van zijn mond.
« Ethan, niet wijzen, » fluisterde ze, terwijl ze probeerde hem weg te trekken. « Kom op, lieverd. »
Maar Ethan bewoog niet. « Mam… hij lijkt echt op mij. Is hij mijn broer? »
Lauren verstijfde. Haar adem stokte. Ze draaide zich om naar de jongen.
Haar hart sloeg een slag over.
Aan de linkerkant van zijn nek, nauwelijks zichtbaar onder het stof, zat een klein, bleek vlekje – in de vorm van een druppel.
Een golf van duizeligheid overspoelde haar.
Haar overleden echtgenoot Michael noemde het merkteken « de kus van de kleine engel ». Hun eerste zoon, Noah, had exact dezelfde moedervlek. Hij was vijf jaar eerder ontvoerd, weggehaald van een speelplaats. Ondanks politie, privédetectives en eindeloze nachten van zoeken, was hij nooit gevonden.
Laurens zicht werd wazig. Haar tas gleed uit haar handen terwijl haar ogen op het kind gericht bleven.
Haar stem trilde. « Mijn God… Noah? »
