De jongen keek op. Zijn blik kruiste de hare nauwelijks een seconde – op zijn hoede, verward – toen pakte hij zijn tas en rende de steeg in.
Lauren riep hem toe terwijl ze door de regen strompelde, haar hart bonkte zo hard dat ze nauwelijks kon ademen.
« Wacht! Wacht alsjeblieft! » riep ze.
Maar hij was weg.
En voor het eerst in jaren laaide iets dat ze diep van binnen had weggestopt weer op: hoop.
Die nacht sliep Lauren niet. Elke keer dat ze haar ogen sloot, zag ze het gezicht van het kind weer – diezelfde ogen, de moedervlek, de manier waarop hij terugdeinsde bij haar stem. Het kon geen toeval zijn.
Tegen de ochtend had ze haar besluit genomen.
Ze belde haar goede vriendin, rechercheur Marissa Horne, die jaren eerder aan de ontvoeringszaak had gewerkt. « Marissa, » fluisterde Lauren, « ik denk dat ik hem gevonden heb. »
Ze ontmoetten elkaar bij de bakkerij waar Lauren de jongen had gezien. Uren wachten verstreken, en toen zagen ze hem eindelijk weer – hij kwam uit een nabijgelegen steegje, met een gescheurde rugzak. Laurens hart maakte een sprongetje.
Ze liep achter hem aan, bang om hem bang te maken.
In een café op de hoek liep ze voorzichtig naar hem toe. « Hoi, » zei ze zachtjes. « Je moet het wel koud hebben. Kan ik iets warms voor je halen? »
De jongen aarzelde even en knikte toen. Binnen, terwijl hij een bord pannenkoeken naar binnen werkte, vroeg ze: « Hoe heet je? »
Hij keek op. « Noah, » zei hij met een heel zachte stem. « Nou… zo noemde de vrouw die me in huis nam me. »
Laurens adem stokte. « Wie was ze? »
« Ze is op een nacht vertrokken, » fluisterde hij. « Ze zei dat ze terug zou komen. Ze is nooit meer teruggekomen. »
Lauren keek weg met tranen in haar ogen. Toen ze zich omdraaide, zag ze een ketting om haar nek – een klein zilveren vliegtuigje. Ze herkende hem meteen. Het was de ketting die ze Noah voor zijn vijfde verjaardag had gegeven.
