Op een regenachtige dinsdagavond in het centrum van Chicago schitterde de Crystal Garden met zijn kristallen kroonluchters en marmeren vloeren, een toevluchtsoord voor politici, beroemdheden en machtige bestuurders. De lucht was gevuld met de geur van truffelrisotto, geroosterde eend en oude wijn.
Aan een rustig hoektafeltje zat Olivia Hartman, eenendertig, Amerika’s jongste selfmade modemagnaat. Gehuld in een van haar eigen jurken, met diamanten die schitterden aan haar pols, zag ze er in alle opzichten uit als een icoon van succes. Toch ging achter de gepolijste façade een holle pijn schuil die geen enkele luxe kon verzachten.
Haar vork zweefde in de lucht toen een stem het gezoem van de muziek en het gebabbel verstoorde:
“Pardon mevrouw… mag ik uw restjes?”
Stilte daalde neer in de kamer. Olivia draaide zich om en zag een man knielen bij haar tafel, doorweekt van de storm. Zijn jas was versleten, zijn schoenen pasten niet bij elkaar, zijn gezicht was besmeurd met vuil. Aan zijn borst vastgebonden zaten twee tengere baby’s, te moe om zelfs maar te huilen.
Hij smeekte niet voor zichzelf. Zijn ogen toonden geen smeekbede om medelijden, alleen de wanhoop van een vader.
Er klonk gezucht door het restaurant. De beveiliging snelde naar voren, maar Olivia stak haar hand op. « Laat hem blijven. »
Zijn naam was Marcus Reed. Ooit was hij een kleine ondernemer, maar hij was alles kwijtgeraakt toen zijn winkel instortte. Zijn vrouw verliet hem, zijn familie weigerde hem, en maandenlang overleefden hij en zijn tweelingdochters in een verlaten bus.
