Maandenlang voelde ik me duizelig na het eten. Mijn man zei altijd: “Je bent gewoon moe van je werk.” Maar gisteravond verstopte ik het eten dat hij had gemaakt en deed alsof ik flauwviel. Een paar seconden later rende hij naar me toe om te bellen. Ik bleef stilzitten en luisterde… en elk woord voelde als een dolksteek in mijn borst: “Ze is buiten bewustzijn. Is de laatste dosis sterk genoeg? Wanneer krijg ik betaald?” Ik beet op mijn lip tot hij bloedde. Het bleek dat het niet de liefde was die me duizelig maakte.
Emma Callahan was nooit achterdochtig geweest. Ze werkte lange dagen als financieel coördinator in Chicago en als ze thuiskwam, was ze meestal te uitgeput om iets in twijfel te trekken – al helemaal niet haar man, Mark. Al maanden werd ze na het eten duizelig. Het gebeurde altijd geleidelijk: eerst een lichte lichtheid in haar hoofd, dan een golf van warmte langs haar ruggengraat en uiteindelijk een vreemde, intense druk waardoor ze het gevoel had dat ze in zichzelf wegzakte. Elke keer als ze het ter sprake bracht, wuifde Mark het weg met dezelfde kalme stem: “Je bent gewoon moe van je werk, Em. Stress doet dat.” Hij kuste haar voorhoofd, ruimde de afwas af en ze overtuigde zichzelf ervan er niet meer aan te denken.
Maar gisteravond heeft de logica eindelijk de overhand gekregen boven het vertrouwen.
Emma had een plan voor de dag. Toen ze thuiskwam, was het appartement gevuld met de geur van citroenkip, iets waar Mark haar vaak zin in gaf omdat het haar “opwond”. Terwijl hij haar de rug toekeerde, verwisselde Emma haar bord voor het lege bakje dat ze eerder had verstopt. Ze deed alsof ze een paar happen nam en gooide toen stilletjes het echte eten in een Ziploc-zakje dat ze in haar tas had verstopt. Een paar minuten later plofte ze neer op de bank en dwong zichzelf te stoppen met trillen.
Mark raakte sneller in paniek dan ze had verwacht.
Hij greep de telefoon en rende de gang in, ervan uitgaande dat Emma al te ver weg was om hem te horen. Emma bleef stokstijf staan, haar hart bonzend in haar oren.
Toen hoorde ze het – zijn stem, laag, snel, scherp:
